viernes, 4 de mayo de 2012

Lendas urbanas

NON SE DEBE NADAR DESPOIS DE COMERÉ moi extendia a crenza de que se nadamos despois de comer podemos sufrir cambras e afogarnos. De feito na miña familia deixabamos pasar 3 horas. Pois resulta que esta crenza non ten moito fundamento. As cambras efectivamente son comúns nos estanques, pero non cambras abdominais. Parece non haber ningún caso probado dun adulto afogado por nadar despúes dunha comida normal. En caso de nenos, comidas abundantes ou con alcohol é mellor absterse de nadar. Consulte o seu médico

SÓ USAMOS O 10% DO CEREBROMoito díxose sobre a subutilización da nosa capacidade ao grao de afirmar que só usamos o 10% do cerebro. Esta crenza foi empurrada en gran parte por psíquicos e impulsores de fenómenos paranormais para explicar os seus poderes e o que se pode lograr con adestramento. As técnicas actuais de tomografía PET contradín esta crenza pois mostran actividade en practicamente todas as zonas do cerebro. Así como non usamos todos os múculos ao mesmo tempo, tampouco se usan todas as áreas cerebrais simultáneamente, pero ao longo do día cóbrense todas as áreas. Tamén é sabido (con algunhas excepcións) que unha lesión ou tumor afectan furtemente as capacidades da persoa.

O USO DE CELULARES EN GASOLINEIRAS PODE CAUSAR EXPLOSIÓNS


Alertas sobre o uso de celulares en gasolineiras circularon en internet dende 1999. Houbo uns 5 noticias en varios xornais e en Internet. En 2002 circulou na rede unha advertencia atribuída a Shell, na que falaba de 3 casos e invitaba a non usar celulares en estacións de servizo. Todo isto orixinou que en moitas gasolineiras arredor do mundo haxa anuncios para apagar os teléfonos. Non obstante Shell descoñeceu a nota e ata agora non foi confirmado ningún caso. Algúns fabricantes de celulares, din que aínda que non hai confirmacións, máis vale previr que lamentar e recomendan apagar o celular. O que si está documentado son 150 casos de explosións por electricidade estática.


"ELEMENTAL, O MEU QUERIDO WATSON"Esta frase nunca foi dita por Sherlock Holmes (en ningún dos 60 libros de Sir Arthur Conan doyle). Apareceu na película de 1929.

COMER CENORIAS MELLORA A VISTAMito creado polos británicos durante a segunda guerra mundial para explicar porqué os seus pilotos derrubaron a tantos bombardeiros nazis nas noites e que non descubrisen o seu sistema secreto de radar. As cenorias son ricas en vitamina A que axuda a manter unha visión sa pero non mellora a visión.

VITAMINA CMitos: Os cítricos son os alimentos con máis vitamina C. A vitamina C prevén enfermidades repiratorias. Realidade: Moitas verduras e froitas como os pementos, o brócoli, a goiaba, os amorodos e o kiwi teñen máis vitamina C. En conxunto con outros nutrientes reforza o sistema inmunolóxico.

A GRAN MURALLA CHINESADise que é a única construción humana visible dende a lúa. Isto é falso. De feito aínda dende o transbordador espacial a 290 km de altura é practicamente indistinguible pois é moi delgada e ten practicamente a mesma cor do terreo ao seu lado. En cambio se son visibles aeroportos, estradas, presas, etc. Pero unha vez deixando a órbita terrestre a poucos miles de quilómetros xa non é visible ningunha construción.

O curioso é que esta crenza é anterior ao lanzamento de satélites artificiais pois xa en 1938 Richard Halliburton a publicou no seu libro sobre marabillas de oriente.

Ilusións ópticas

Ilusión óptica é calquera ilusión do sentido da vista, que nos leva a percibir a realidade erroneamente. Estas poden ser de carácter psicolóxico asociados aos efectos dunha estimulación excesiva nos ollos ou o cerebro (brillo, cor, movemento, etc como o encandilamiento tras ver unha luz potente) ou cognitivo nas que intervén o noso coñecemento do mundo (como o Floreiro Rubin no que percibimos dúas caras ou un floreiro indistintamente). As ilusións cognitivas divídense habitualmente en ilusións de ambigüidade, ilusións de distorsión, ilusións paradoxais e ilusións ficticias (alucinacións).
Algunhas ilusións ópticas son:
Ilusión da cuadrícula
Espellismo
Holograma
Estereograma


-O cadrado A é exactamente da mesma cor que o cadrado B.


  1. As líneasson paralelas



  2. Parece que se move




Sabias que...?

Origen de las palabras

OK:Esta é das palabras máis usadas e das que hai máis controversia sobre a súa orixe. Unha da teorías máis coñecidas di que d durante a guerra civil en Estados Unidos, cando regresaban as tropas aos seus cuarteis sen ter ningunha baixa, poñían nunha gran lousa '0 Killed' (cero mortos). De aí provén a expresión 'O.K. ' para dicir que todo esta ben.

Outra versión é que provén do "Club OK", que avalaba en 1840 a reelección do presidente norteamericano Martin Van Buren, coñecido como "Old Kinderhook" (nacido en Kinderhook, Nova York).

Non obstante, parece que a verdadeira orixe está en varios artigos aparecidos en 1839 (anos antes da guerra civil e un ano antes do Club OK) no xornal Boston Post nos que para chamar a atención se escribe erroneamente OK como abreviatura de "all correct".



BIKINI:Traxe de baño inventado por unha compañía francesa en 1946. Nomeado así pola illa Bikini en Hawai, onde Estados Unidos levaba a cabo probas nucleares causando balbordo pois desaloxou os seus poboadores. Seleccionaron o nome por ser unha palabra que estaba de moda ese ano e porque crían que a peza tería un impacto explosivo.


GRIFO:Polo animal mitolóxico do mesmo nome, utilizado comunmente para adornar as bocas de saída da auga das fontes.


SNOB:No século XVII, a universidade de Cambridge decidiu admitir algúns plebeos subvencionados e para distinguilos do resto de alumnos anotaban na matrícula a expresión "sine nobilitas" (sen nobreza, en latín). Posteriormente foron abreviando o termo.


ALARMA:Dise que en tempos da presenza musulmá en española, os iberos permanecían dentro de recintos amurallados, dedicados aos seus labores, pero coas armas amoreadas ao centro do forte. Cando o vixía avistaba musulmáns berraba Á arma! (corran a tomar as súas armas para defendernos).

Expresiones

VALE UNHA BICOCA:Da poboación italiana Bicoca, onde o emperador Carlos V librou unha batalla contra Francisco I de Francia en 1522. A vitoria foi tan doada para os españois que a palabra bicoca pasou ao dicionario como sinónimo de algo de doada obtención e de pouco valor.

ESTAR EN JAUJA:Jauja é unha cidade peruana cuxa fama se debe ás súas excelentes minas que en época dos conquistadores proporcionou a estes unha vida ociosa e relaxada.

ESTAR EN BABIA:Babia é unha rexión de España á que durante a Idade Media os reis de León e Asturias se retiraban a descansar. Dende entón úsase a expresión para indicar que alguién está ausente ou distraido.

NON SABE NIN IOTA:A "iod" hebrea (antecesora da " iota " grega) é a máis pequena das veintidos letras do seu alfabeto, e o seu trazo forma parte doutras moitas letras.

SANGUE AZUL:Por que se di que a nobreza é de sangue azul?. Ao non realizar tarefas no campo, os nobres tiñan a pel morena e a través do seu blanquísima pel as veas parecían levar sangue azul.

GATO ENCERRADO:Esta expresión denota que hai algo escuro ou secreto. A orixe parece ser o costume durante a Idade Media, de levar ocultos entre a roupa moedeiros feitos en coiro de gato.

TALÓN DE AQUILES:Por que se chama TALON DE AQUILES a un punto vulnerable?. A deusa Tetis bañou ao seu fillo Aquiles na lagoa Estigia, co que conseguiu que fose invulnerable, agás no talón por onde o suxeitaba.


Astronomía

CALENDARIO:Os exipcios foron os primeiros en medir con relativa exactitude a duración do ano: 365 días e ¼.

O emperador romano Julio César implantou o Calendario Xuliano no ano 46 AC considerando 12 meses de 30 ou 31 días a excepción de febreiro que tería 29 días (30 cada 4 anos). De feito o primeiro mes do ano era marzo e o último febreiro. A el débese a orixe dos nomes de setembro a decembro (sétimo a décimo mes) e tamén explica por que febreiro é o mes en que se agrega un día cada 4 anos. Por certo, o devandito día chamábase bisexto porque se intercalaba despois do día 24 de febreiro (sexto antes do fin de ano). De aquí a orixe da palabra bisesta. En honor a Julio César o quinto mes do ano cambiou de nome de Quíntilis a Julius. Despois do asasinato de Julio César, o seu sucesor Augusto mandou perfeccionar aínda máis o novo calendario e foi entón cando se estableceu que o primeiro mes do ano sería xaneiro e o segundo febreiro. Tamén se cambiou o nome do mes Sextilis que tiña 30 días polo de Augustus e se lle engadiu un día que se lle quitou a febreiro.

A duración real dun ano é un pouco menor: 365.2422 días, polo que cada 128 anos deberíase quitar un día. Para resolver esta diferenza, o Papa Gregorio XIII implantou en 1582 o Calendario Gregoriano, que é o usado actualmente e que quita un día cada 100 anos (os anos de fin de século, ou sexa os rematados en 00 non son bisestos) a excepción dos anos múltiplos de 400.



24 HORAS:Sabes por que temos DIAS DE 24 HORAS? Os antigos exipcios tiñan un calendario baseado en 36 estrelas que aparecían no firmamento tras o solpor segundo ía transcorrendo o ano. Ao longo dunha noite aparecían doce destas estrelas e por iso dividiron a noite en doce intervalos. Por similitude fixeron o mesmo co período diúrno.

DÍAS DA SEMANA:Sabes o por que os nomes dos días da semana? Os antigos vían no firmamento sete luceiros que cambiaban de constelación e que foron bautizados como planetas polos gregos. Eran a Lúa, Marte, Mercurio, Júpiter, Venus, Saturno e o Sol.




jueves, 3 de mayo de 2012

A primaveira acelerase

As plantas están a florecer antes do previsto polos experimentos de quentamento ambiental desenvolvidos polos científicos, segundo se deduce dunha análise históricos de datos de 1.558 especies vexetais de catro continentes, recompilados durante varias décadas. As conclusións publícanse hoxe na revista Nature.

Os investigadores desenvolven habitualmente experimentos nos que manipular a temperatura ambiental en torno a pequenos cultivos de plantas para descubrir como reaccionan cando a calor aumenta. As respostas das plantas incorpóranse a modelos que se usan para predicir que cambios experimentarán os ecosistemas se o cambio climático continúa segundo o previsto. Non obstante, un grupo de científicos chegou á conclusión de que as previsións poden quedarse curtas, xa que os datos históricos indican que os cambios que causa o quentamento son superiores aos estimados. A primavera empeza antes e a floración das plantas acelérase máis do que mostran os experimentos. En concreto, os rexistros históricos mostran que as flores aparecen entre 5 e 6 días antes por cada grao centígrado que se eleva a temperatura media.

Os estudos de fenoloxía, é dicir, a relación entre factores climáticos e ciclos de seres vivos como a floración, proporcionan información moi valiosa sobre as respostas das plantas ao cambio climático.

Sobre o amor

1- Análise da nosa mente
Díxose que o amor é a inclinación da alma cara a un obxecto ou persoa. Non poderiamos falar da alma se non se sabe con certeza que a alma existe, así que teremos que asemellar a alma con algo que se sabemos con certeza. Cientificamente, a mente sitúase no noso cerebro, así que se temos unha afirmación exacta seria bo analizar a mente e como o amor inflúe nela.

A nosa mente esta dividida en varias partes psicolóxicas: o razoamento, a nosa personalidade, a memoria e os sentimentos. Digamos que co razoamento podemos realizar operacionesmatemáticas (e moito máis) e a memoria garda sempre os números (e moito máis). A nosa personalidade define os gustos que temos e á súa vez os sentimentos que tomamos fronte a determinados gustos. Cada gusto que se garda na nosa memoria e é procesado pola nosa personalidade esperta un sentimento.

Todo isto esta fixado grazas á estrutura do noso cerebro e co paso do tempo van cambiando. Nós non podemos elixir unha razón lóxica pola cal nos gustan as cousas. Non podemos dicir porque nos gusta bailar, mirar unha película, ler, etc. Nosotros cando vemos unha muller e dicimos "ela gústame" non temos nin a mais pálida idea de porque me gusta, pero cando se tratan de afirmacións do porque "me gusta o único que podemos dicir é "a estrutura do meu cerebro reacciona fronte a situacións dun determinado xeito". Nietzsche afirma que o que recibimos son sinais que son interpretados polo noso cerebro. A combinación dos devanditos sinais producen un sentimento ou unha reacción no noso razoamento ou na personalidade, e é hai que sae o amor.



2- Que é o amor?
Baseándonos en que o punto 1 é certo, cando estamos fronte a unha determinada situación podemos separar os elementos que a compoñen. Por exemplo se vemos unha película e dicimos que nos encanto, será pola actuación, a dirección, produción, efectos visuais e sonoros, a historia, o guión, é dicir que se nos gusta todo iso entón poderiamos dicir que "eu amo a esa película" ou me encanta esa película". Preferimos dicir amor a ideas ou persoas, nalgúns casos "amo á miña guitarra", "amo á miña computadora", etc. Polo xeral dise en ideas a "amo á ciencia", "por amor á arte", "por amor á vida". Entón o amor sucede cando un determinado obxecto é presenciado, e proseado, pola nosa personalidade e son separadas as súas propiedades. Cada propiedade esperta un sentimento e a combinación dos devanditos sentimentos producen ao amor. Pódese dicir que a combinación das propiedades, que forman ao obxecto, é o que esperta ao amor.

Agora se o punto 1 desta análise non é certo de todas as maneiras estariamos a chegar a que o amor é xerado por un obxecto que ten determinadas propiedades, e as súas combinacións espertan ao amor, case a mesma definición que a anterior por mais que as concepcións sexan diferentes, pero baséanse no mesmo.

Unha das concepcións que quero citar sobre o amor é a descuberta por Friedrich Nietzsche. O cría que o amor se chegaba cando se intenta abranguer o ben coa súa totalidade cara a algo e non se consegue, "un desbordamento cara a algo ilimitado" dicía o filósofo alemán. Entón desas propiedades que falamos, as do obxecto que nos atrae, non podemos, por máis que fagamos o esforzo, tratar de abranguer o noso ben na súa totalidade. Ademais, Nietzche di que cando amamos xuntamos todas as mellores propiedades das cousas mais marabillosas e perfectas que consideramos no mundo, e como estas son similares co obxecto é considerado como esa cousa marabillosa, ese algo perfecto.

Estas afirmacións chegan á conclusión de que os sentimentos nos enganan, e sempre o fixeron e vou demostrarllos mais adiante. E demostrar tamén que grazas ao razoamento se chegou aos progresos científicos e por iso tamén o home progresou. E progresaremos nunha filosofía de amor real, un amor perfecto.



Quen di antes " Quérote" ?

Nas películas románticas da gran pantalla, é habitual que a actriz protagonista sexa a primeira en confesarlle á súa parella cales son os seus sentimentos. Non obstante, segundo un estudo con centos de parellas heterosexuais realizado polo psicólogo do MIT Josh Ackerman e publicado en Journal of Personality and Social Psychology, a realidade é ben distinta. Aínda que o 64% das persoas cren que as mulleres son as máis rápidas á hora de dicir "Te amo", o certo é que son os homes os que o adoitan adiantarse.

Ademais, de acordo coa investigación, os homes séntense máis felices se din quérote" antes de ter sexo coa súa parella, mentres que as mulleres son máis felices cando din estas palabras unha vez consumado o acto.


A hitoria de Cupido

 Aínda que todos temos a imaxe dese neno repoludo que ía por aí co seu arco e as súas frechas creando e destruíndo amores, Cupido tamén viviu o seu propio idilio. A historia de amor entre Psique e Cupido foi relatada por Lucio Apuleyo na súa novela Las Metamorfosis, tamén coñecida como El asno de ouro.
Conta a lenda que a deusa Venus, nai de Cupido, estaba moi celosa dunha muller mortal chamada Psique e coñecida pola súa extrema beleza. É por iso que encargou ao traveso Cupido a misión de facela namorarse tolamente dalgún home de baixa condición. O problema foi que cando Cupido viu Psique se namorou perdidamente dela, e en lugar de cumprir o encargo da súa nai decidiu tomala por muller. Instalou Psique no seu pazo e visitábaa todas as noites, ás escuras, para que ela non coñecese a súa identidade divina. As irmás da muller, celosas da súa sorte e das riquezas do seu marido, convencérona de que este era unha terrible serpe e de que debía matalo.
Cando Psique iluminou o corpo do seu marido coa intención de cumprir o seu labor, descubriu que este era o deus Cupido e non foi capaz de facerlle dano. Pero el descubriuna e, arrepentido de desoír os consellos da súa nai e de terse ferido coas súas propias frechas, decide castigala fuxindo. Comeza entón o longo peregrinación de Psique, quen percorre ceo e terra en busca do seu Cupido. No ceo encontra a Venus, quen o fai pasar por duras probas coa intención de vela desesperarse ou morrer no esforzo. Pero ela non se rendeu, e como recompensa puido finalmente casar con Cupido no consello dos deuses.




O amor alivia a dor

 Os sentimentos intensos e apaixonados de amor poden proporcionar un alivio para a dor de forma similar aos analxésicos ou a certas drogas como a cocaína, segundo un estudo do Centro Médico da Universidade de Stanford, que se publica na revista PLoS ONE. Segundo explica Sean Mackey, responsable do estudo, "cando as persoas se encontran na fase do amor máis apaixonada existen alteracións significativas no seu estado de ánimo que impactan sobre a súa experiencia da dor".

 Os investigadores recrutaron 15 universitarios, oito mulleres e sete homes, e pedíronlles que trouxesen fotos dos seus namorados e dun coñecido de igual atractivo. Os autores despois expuxeron sucesivamente as imaxes ante os suxeitos mentres que quentaban un estimulador térmico controlado por ordenador e situado na palma da man para causar unha dor leve. Á vez, os cerebros dos participantes eran escanear a través de imaxes de resonancia magnética funcional.

 Os voluntarios foron avaliados segundo os seus niveis de alivio da dor mentres eran entretidos cunha tarefa de asociación de palabras. Existen evidencias de que a distracción alivia a dor, e os investigadores querían asegurarse de que o amor non só funcionaba como unha distracción da dor.

 Os resultados mostraron que tanto amor coma distracción reducían a dor, ambos os dous en maior medida que cando se concentraban na foto do coñecido atractivo, pero os dous métodos de redución da dor utilizaban mecanismos cerebrais diferentes.

 Younger sinala que coa proba de distracción, os mecanismos cerebrais que conducen á liberación da dor eran na súa maior parte cognitivos. Non obstante, "a analxesia inducida polo amor está moito máis asociada cos centros de recompensa do cerebro e parece implicar aspectos cerebrais máis primitivos, activando estruturas profundas que poderían bloquear a dor a un nivel espiñal, de forma similar a como funcionan os analxésicos opioides", explica o investigador, que puntualiza que nestes centros de recompensa participa a dopamina, un neurotransmisor que inflúe sobre estado de ánimo, recompensas e motivación.


Cartas de amor de Freud, Einstein, Fitzgerald e outros famosos  


 "O produto máis franco, máis libre e máis privado da mente e do corazón humano é unha carta de amor" dicía Mark Twain 





En certa ocasión Sigmund Freud escribiulle a súa noiva e futura esposa Martha Bernays unha carta de amor que despois deu a volta ao mundo ao ser considerada unha das confesións máis románticas da historia: Non apetezo senón o que ti ambicionas para ambos os dous porque me decato da insignificancia doutros desexos comparados co feito de que sexas miña. Estou adormecido e moi triste ao pensar que teño que conformarme con escribirche en vez de bicar os teus doce labios".

 

Albert Einstein tamén expresaba con frecuencia os seus sentimentos cara ao seu grande amor, Mileva, por carta. Nunha destas epístolas, enviada dende Milán o 13 de setembro de 1900, o físico afirmaba: "En todo o mundo podería encontrar outra mellor ca ti, agora é cando o vexo claro, cando coñezo outra xente. [...] Hasta o meu traballo paréceme inútil e innecesario se non penso que tamén ti te alegras do que son e do que fago. "



 O novelista Scott Fitzgerald tamén escribiu longas misivas á que sería a súa esposa, Zelda Sayre: "Ti e eu pasamos momentos marabillosos no pasado, e o futuro aínda está cargado de posibilidades se levantas a moral e procuras crelo. O mundo exterior, a situación política, etcétera, seguen sendo escuros e inflúen en todos directamente, e é inevitable que che afecten indirectamente a ti, pero procura distanciarte de todo iso mediante algunha forma de hixiene mental, inventándoa, se é necesario. Déixame repetirche que non quero que te concentres demasiado no meu libro, que é unha obra melancólica e parece ter obsesionado a case todos os críticos. Preocúpame moito que o esteas a reler. Describe determinadas fases da vida que xa están superadas. Certamente achámonos nunha onda ascendente, aínda que non saibamos con certeza cara a onde vai. "

   Pola súa banda, Franz Kafka envioulle numerosas cartas á súa amada Felice. Nunha datada en xaneiro de 1913 expresáballe así o seu dobre amor cara a ela e a literatura: "Querida: pídoche coas mans alzadas que non sintas celos da miña novela. Cando os personaxes na novela se decatan dos teus celos, escápanseme, máis aínda cando só os teño agarrados pola punta dos seus vestidos. E ten en conta que, se me escapan, tería que correr tras eles, aínda que fose ata o mundo das tebras, o seu verdadeiro fogar. A novela son eu, as miñas historias son eu. Así que, te rogo, onde existe o menor motivo de celos? De feito, cando todo o demais está en orde, os meus personaxes tómanse do brazo e corren ao teu encontro, para, en último termo, servirche a ti. [...] grazas a que escribo mantéñome con vida, aférrome a esa barca na cal te encontras ti, Felice. Xa resulta bastante triste que non consiga apartarme a ela. Pero comprende, Felice, que tería que perderte a ti e a todas as cousas se algunha vez perdese o escribir. "








   Víctor Hugo, outro romántico empedernido, escribiu en certa ocasión a Adèle Foucher: "Tes razón. Hai que amarse e logo hai que dicilo, e logo hai que escribilo, e logo hai que bicarse nos labios, nos ollos, en todas as partes,".


Sobre Springfield ( Los Simpsons)

Matt Groening desvela onde está a Springfield de Los Simpsons

 Un dos grandes segredos da famosa serie Los Simpsons era a situación exacta da cidade de Springfield. Agora o seu creador, Matt Groening, revelou nunha entrevista publicada en Smithsonianque Springfield está baseada na cidade do mesmo nome situada no estado de Oregón.

En todo Estados Unidos existen 35 cidades e, segundo o propio Groening, cando creou a serie "parecíame divertido que houbese moita xente que se sentise identificada co nome da cidade". De feito, cando nalgún capítulo Homer indicaba no mapa onde estaba a cidade, sempre algo lle molestaba ou se poñía diante impedindo que os fans visen a súa situación exacta.

Agora, despois de 23 tempadas e máis de 500 capítulos, o principal artífice da serie decidiu que xa era hora de que os seguidores de Los Simpsons soubesen onde está a inspiradora cidade. Como explica na entrevista, chameina Springfield por Springfield, en Oregón" e é que o propio Groening se criou a apenas 180 quilómetros ao norte desta cidade, en Portland. Non obstante, explicaba que a súa verdadeira inspiración a encontrou nunha serie televisiva: cando era neno o programa "Father Knows Best" tiña lugar na cidade de Springfiel e eu estaba entusiasmado porque imaxinaba que era na que estaba preto de Portland. Cando crecín decateime que era un nome ficticio".

Que diferenzas e similitudes hai entre a realidade e a ficción?
A cidade de Springfield en Oregón ten unha poboación aproximada duns 60.000 habitantes mentres que a cidade imaxinaria da serie apenas supera os 30.00 veciños. Igualmente a data de creación da cidade é completamente distinta. Mentres que a verdadeira urbe se fundou coa chegada da familia Briggs en 1848 e foi recoñecida como cidade en 1885, a cidade onde viven os Simpsons foi creada por Jebediah Springfield en 1796.

 Os personaxes famosos da serie son bastante máis estrafalarios e coñecidos que os reais. Mentres que o magnate Montgomery Burns e Krusty o pallaso lideran o ranking na ficción, na realidade o escritor Ken Kesey, o atleta olímpico Bill Dellinger e o congresista Peter DeFazio forman a lista de personaxes destacados nacidos nesta localidade.

Igualmente na entrevista Matt explicou que a familia Simpson é unha representación da súa propia: a súa nai chámase Margaret, as súas irmás Lisa e Maggie e o seu pai chámase Homer.

Os fans dos Simpsons xa non terán que percorrerse todo Estados Unidos buscando a inspiradora cidade da serie. Simplemente terán que viaxar ás coordenadas 44º 3'11" N 122º 59'28 " O para estar no lugar onde Bart, Homer e o resto da familia Simpson vive e teñen as súas aventuras.

As cores son as mesmas en todas as partes do mundo ?

Un recente estudo da Universidade Estatal de Ohio (EUA) revela que os seres humanos percibimos sempre as mesmas cores, independentemente do lugar e a cultura en que esteamos inmersos, e que mesmo os nomeamos e clasificamos de xeito similar. Concretamente, en todas as culturas analizadas os investigadores observaron unha tendencia a clasificar centos de diversas tonalidades cromáticas en só oito categorías: vermello, verde, amarelo ou laranxa, azul, morado, marrón, rosa e azul, verdoso. Así, puideron comprobar que entre linguas como o inglés, o zapoteco ou o abidji, a percepción e o nome das cores resultan moi similares. "Aínda que a cultura pode influír no nome que lle damos a unha cor, dentro do noso cerebro vemos o mundo de xeito moi similar" afirma Delwin Lindsey, coautor do traballo.

Non obstante, existen excepcións nas que as cores se clasifican en só dúas categorías. Pero mesmo neses casos conservan un elemento común: todas as culturas agrupan as cores que denominamos "fríos" nunha categoría e os que chamamos "cálidos" noutra.

Os resultados do estudo, publicados na revista Proceedings of the Nacional Academy of Sciences, foron extraidos da análise dos datos recompilados polo proxecto World Colour Survey (WCS), un compendio de nomes de cores en moitas linguas elaborado ao longo de medio século que actualmente reúne achegas de 2.616 persoas e 110 linguas, na súa maior parte só faladas.


Curiosidade...

A cor das mediciñas condiciona ós pacientes?

Un estudo realizado na Universidade de Bombai (India) e publicado na revista International Journal of Biotechnology revela que a cor dun medicamento inflúe no seu efecto sobre os pacientes aos cales se receita.

En concreto, segundo demostraron R.K. Srivastava e os seus colegas, a maioría mostra unha clara preferencia polas pastillas de cor vermella ou rosa. Ademais, unha alta porcentaxe de pacientes pensa que os medicamentos de cor rosa son os máis doce, mentres que a cor amarela se asocia ao sabor salgado, e o branco e o azul ao gusto amargo.

"Cada vez que un paciente toma unha pastilla ou unha cápsula, ten percepcións que poden afectar á efectividade que espera que teña o medicamento", aseguran os científicos, que consideran que habería que asegurarse de que a cor, a forma e todos os elementos sensoriais dun fármaco crean percepcións positivas que complementan aos atributos médicos. "Se os pacientes son remisos a tomar unha pastilla por un prexuízo sobre o seu sabor, ou simplemente porque a cor non lles gusta, habería que considerar facer cambios no seu aspecto", conclúen.


 Por qué ós nenos gústanlle as cores vivas e extridentes?
Se lle pides a un neno de tres anos que coloree unha árbore, é moi posible que use o laranxa para o madeiro e un azul rechamante para as follas, ou calquera outra combinación psicodélica. Normalmente, os educadores baseaban ese gusto polos tons rechamantes na poderosa imaxinación infantil, pero un estudo da Universidade de Wisconsin chegou a unha conclusión ben distinta: os cativos non saben cales son as cores reais das cousas.

Segundo a psicóloga Vanessa Simmering, directora da investigación, ata os cinco anos non adquirimos a capacidade de asociar os obxectos da realidade circundante cunha cor determinada. De aí que, cando chega a hora de pintar, os máis pequenos elixan ao azar os tons que máis lles chaman a atención, que loxicamente son os máis luminosos e estridentes.