Lendas urbanas

NON SE DEBE NADAR DESPOIS DE COMERÉ moi extendia a crenza de que se nadamos despois de comer podemos sufrir cambras e afogarnos. De feito na miña familia deixabamos pasar 3 horas. Pois resulta que esta crenza non ten moito fundamento. As cambras efectivamente son comúns nos estanques, pero non cambras abdominais. Parece non haber ningún caso probado dun adulto afogado por nadar despúes dunha comida normal. En caso de nenos, comidas abundantes ou con alcohol é mellor absterse de nadar. Consulte o seu médico

SÓ USAMOS O 10% DO CEREBROMoito díxose sobre a subutilización da nosa capacidade ao grao de afirmar que só usamos o 10% do cerebro. Esta crenza foi empurrada en gran parte por psíquicos e impulsores de fenómenos paranormais para explicar os seus poderes e o que se pode lograr con adestramento. As técnicas actuais de tomografía PET contradín esta crenza pois mostran actividade en practicamente todas as zonas do cerebro. Así como non usamos todos os múculos ao mesmo tempo, tampouco se usan todas as áreas cerebrais simultáneamente, pero ao longo do día cóbrense todas as áreas. Tamén é sabido (con algunhas excepcións) que unha lesión ou tumor afectan furtemente as capacidades da persoa.

O USO DE CELULARES EN GASOLINEIRAS PODE CAUSAR EXPLOSIÓNS

Alertas sobre o uso de celulares en gasolineiras circularon en internet dende 1999. Houbo uns 5 noticias en varios xornais e en Internet. En 2002 circulou na rede unha advertencia atribuída a Shell, na que falaba de 3 casos e invitaba a non usar celulares en estacións de servizo. Todo isto orixinou que en moitas gasolineiras arredor do mundo haxa anuncios para apagar os teléfonos. Non obstante Shell descoñeceu a nota e ata agora non foi confirmado ningún caso. Algúns fabricantes de celulares, din que aínda que non hai confirmacións, máis vale previr que lamentar e recomendan apagar o celular. O que si está documentado son 150 casos de explosións por electricidade estática.

"ELEMENTAL, O MEU QUERIDO WATSON"Esta frase nunca foi dita por Sherlock Holmes (en ningún dos 60 libros de Sir Arthur Conan doyle). Apareceu na película de 1929.

COMER CENORIAS MELLORA A VISTAMito creado polos británicos durante a segunda guerra mundial para explicar porqué os seus pilotos derrubaron a tantos bombardeiros nazis nas noites e que non descubrisen o seu sistema secreto de radar. As cenorias son ricas en vitamina A que axuda a manter unha visión sa pero non mellora a visión.

VITAMINA CMitos: Os cítricos son os alimentos con máis vitamina C. A vitamina C prevén enfermidades repiratorias. Realidade: Moitas verduras e froitas como os pementos, o brócoli, a goiaba, os amorodos e o kiwi teñen máis vitamina C. En conxunto con outros nutrientes reforza o sistema inmunolóxico.

A GRAN MURALLA CHINESADise que é a única construción humana visible dende a lúa. Isto é falso. De feito aínda dende o transbordador espacial a 290 km de altura é practicamente indistinguible pois é moi delgada e ten practicamente a mesma cor do terreo ao seu lado. En cambio se son visibles aeroportos, estradas, presas, etc. Pero unha vez deixando a órbita terrestre a poucos miles de quilómetros xa non é visible ningunha construción.

O curioso é que esta crenza é anterior ao lanzamento de satélites artificiais pois xa en 1938 Richard Halliburton a publicou no seu libro sobre marabillas de oriente.

Ilusións ópticas

Ilusión óptica é calquera ilusión do sentido da vista, que nos leva a percibir a realidade erroneamente. Estas poden ser de carácter psicolóxico asociados aos efectos dunha estimulación excesiva nos ollos ou o cerebro (brillo, cor, movemento, etc como o encandilamiento tras ver unha luz potente) ou cognitivo nas que intervén o noso coñecemento do mundo (como o Floreiro Rubin no que percibimos dúas caras ou un floreiro indistintamente). As ilusións cognitivas divídense habitualmente en ilusións de ambigüidade, ilusións de distorsión, ilusións paradoxais e ilusións ficticias (alucinacións).
Algunhas ilusións ópticas son:
Ilusión da cuadrícula
Espellismo
Holograma
Estereograma

-O cadrado A é exactamente da mesma cor que o cadrado B.

1. As líneasson paralelas

  2. Parece que se move

Sabias que...?

Origen de las palabras

OK:Esta é das palabras máis usadas e das que hai máis controversia sobre a súa orixe. Unha da teorías máis coñecidas di que d durante a guerra civil en Estados Unidos, cando regresaban as tropas aos seus cuarteis sen ter ningunha baixa, poñían nunha gran lousa '0 Killed' (cero mortos). De aí provén a expresión 'O.K. ' para dicir que todo esta ben.

Outra versión é que provén do "Club OK", que avalaba en 1840 a reelección do presidente norteamericano Martin Van Buren, coñecido como "Old Kinderhook" (nacido en Kinderhook, Nova York).

Non obstante, parece que a verdadeira orixe está en varios artigos aparecidos en 1839 (anos antes da guerra civil e un ano antes do Club OK) no xornal Boston Post nos que para chamar a atención se escribe erroneamente OK como abreviatura de "all correct".


BIKINI:Traxe de baño inventado por unha compañía francesa en 1946. Nomeado así pola illa Bikini en Hawai, onde Estados Unidos levaba a cabo probas nucleares causando balbordo pois desaloxou os seus poboadores. Seleccionaron o nome por ser unha palabra que estaba de moda ese ano e porque crían que a peza tería un impacto explosivo.


GRIFO:Polo animal mitolóxico do mesmo nome, utilizado comunmente para adornar as bocas de saída da auga das fontes.


SNOB:No século XVII, a universidade de Cambridge decidiu admitir algúns plebeos subvencionados e para distinguilos do resto de alumnos anotaban na matrícula a expresión "sine nobilitas" (sen nobreza, en latín). Posteriormente foron abreviando o termo.


ALARMA:Dise que en tempos da presenza musulmá en española, os iberos permanecían dentro de recintos amurallados, dedicados aos seus labores, pero coas armas amoreadas ao centro do forte. Cando o vixía avistaba musulmáns berraba Á arma! (corran a tomar as súas armas para defendernos).

Expresiones

VALE UNHA BICOCA:Da poboación italiana Bicoca, onde o emperador Carlos V librou unha batalla contra Francisco I de Francia en 1522. A vitoria foi tan doada para os españois que a palabra bicoca pasou ao dicionario como sinónimo de algo de doada obtención e de pouco valor.

ESTAR EN JAUJA:Jauja é unha cidade peruana cuxa fama se debe ás súas excelentes minas que en época dos conquistadores proporcionou a estes unha vida ociosa e relaxada.

ESTAR EN BABIA:Babia é unha rexión de España á que durante a Idade Media os reis de León e Asturias se retiraban a descansar. Dende entón úsase a expresión para indicar que alguién está ausente ou distraido.

NON SABE NIN IOTA:A "iod" hebrea (antecesora da " iota " grega) é a máis pequena das veintidos letras do seu alfabeto, e o seu trazo forma parte doutras moitas letras.

SANGUE AZUL:Por que se di que a nobreza é de sangue azul?. Ao non realizar tarefas no campo, os nobres tiñan a pel morena e a través do seu blanquísima pel as veas parecían levar sangue azul.

GATO ENCERRADO:Esta expresión denota que hai algo escuro ou secreto. A orixe parece ser o costume durante a Idade Media, de levar ocultos entre a roupa moedeiros feitos en coiro de gato.

TALÓN DE AQUILES:Por que se chama TALON DE AQUILES a un punto vulnerable?. A deusa Tetis bañou ao seu fillo Aquiles na lagoa Estigia, co que conseguiu que fose invulnerable, agás no talón por onde o suxeitaba.

Astronomía

CALENDARIO:Os exipcios foron os primeiros en medir con relativa exactitude a duración do ano: 365 días e ¼.

O emperador romano Julio César implantou o Calendario Xuliano no ano 46 AC considerando 12 meses de 30 ou 31 días a excepción de febreiro que tería 29 días (30 cada 4 anos). De feito o primeiro mes do ano era marzo e o último febreiro. A el débese a orixe dos nomes de setembro a decembro (sétimo a décimo mes) e tamén explica por que febreiro é o mes en que se agrega un día cada 4 anos. Por certo, o devandito día chamábase bisexto porque se intercalaba despois do día 24 de febreiro (sexto antes do fin de ano). De aquí a orixe da palabra bisesta. En honor a Julio César o quinto mes do ano cambiou de nome de Quíntilis a Julius. Despois do asasinato de Julio César, o seu sucesor Augusto mandou perfeccionar aínda máis o novo calendario e foi entón cando se estableceu que o primeiro mes do ano sería xaneiro e o segundo febreiro. Tamén se cambiou o nome do mes Sextilis que tiña 30 días polo de Augustus e se lle engadiu un día que se lle quitou a febreiro.

A duración real dun ano é un pouco menor: 365.2422 días, polo que cada 128 anos deberíase quitar un día. Para resolver esta diferenza, o Papa Gregorio XIII implantou en 1582 o Calendario Gregoriano, que é o usado actualmente e que quita un día cada 100 anos (os anos de fin de século, ou sexa os rematados en 00 non son bisestos) a excepción dos anos múltiplos de 400.


24 HORAS:Sabes por que temos DIAS DE 24 HORAS? Os antigos exipcios tiñan un calendario baseado en 36 estrelas que aparecían no firmamento tras o solpor segundo ía transcorrendo o ano. Ao longo dunha noite aparecían doce destas estrelas e por iso dividiron a noite en doce intervalos. Por similitude fixeron o mesmo co período diúrno.

DÍAS DA SEMANA:Sabes o por que os nomes dos días da semana? Os antigos vían no firmamento sete luceiros que cambiaban de constelación e que foron bautizados como planetas polos gregos. Eran a Lúa, Marte, Mercurio, Júpiter, Venus, Saturno e o Sol.

A primaveira acelerase

As plantas están a florecer antes do previsto polos experimentos de quentamento ambiental desenvolvidos polos científicos, segundo se deduce dunha análise históricos de datos de 1.558 especies vexetais de catro continentes, recompilados durante varias décadas. As conclusións publícanse hoxe na revista Nature.

Os investigadores desenvolven habitualmente experimentos nos que manipular a temperatura ambiental en torno a pequenos cultivos de plantas para descubrir como reaccionan cando a calor aumenta. As respostas das plantas incorpóranse a modelos que se usan para predicir que cambios experimentarán os ecosistemas se o cambio climático continúa segundo o previsto. Non obstante, un grupo de científicos chegou á conclusión de que as previsións poden quedarse curtas, xa que os datos históricos indican que os cambios que causa o quentamento son superiores aos estimados. A primavera empeza antes e a floración das plantas acelérase máis do que mostran os experimentos. En concreto, os rexistros históricos mostran que as flores aparecen entre 5 e 6 días antes por cada grao centígrado que se eleva a temperatura media.

Os estudos de fenoloxía, é dicir, a relación entre factores climáticos e ciclos de seres vivos como a floración, proporcionan información moi valiosa sobre as respostas das plantas ao cambio climático.

Sobre o amor

1- Análise da nosa mente
Díxose que o amor é a inclinación da alma cara a un obxecto ou persoa. Non poderiamos falar da alma se non se sabe con certeza que a alma existe, así que teremos que asemellar a alma con algo que se sabemos con certeza. Cientificamente, a mente sitúase no noso cerebro, así que se temos unha afirmación exacta seria bo analizar a mente e como o amor inflúe nela.

A nosa mente esta dividida en varias partes psicolóxicas: o razoamento, a nosa personalidade, a memoria e os sentimentos. Digamos que co razoamento podemos realizar operacionesmatemáticas (e moito máis) e a memoria garda sempre os números (e moito máis). A nosa personalidade define os gustos que temos e á súa vez os sentimentos que tomamos fronte a determinados gustos. Cada gusto que se garda na nosa memoria e é procesado pola nosa personalidade esperta un sentimento.

Todo isto esta fixado grazas á estrutura do noso cerebro e co paso do tempo van cambiando. Nós non podemos elixir unha razón lóxica pola cal nos gustan as cousas. Non podemos dicir porque nos gusta bailar, mirar unha película, ler, etc. Nosotros cando vemos unha muller e dicimos "ela gústame" non temos nin a mais pálida idea de porque me gusta, pero cando se tratan de afirmacións do porque "me gusta o único que podemos dicir é "a estrutura do meu cerebro reacciona fronte a situacións dun determinado xeito". Nietzsche afirma que o que recibimos son sinais que son interpretados polo noso cerebro. A combinación dos devanditos sinais producen un sentimento ou unha reacción no noso razoamento ou na personalidade, e é hai que sae o amor.


2- Que é o amor?
Baseándonos en que o punto 1 é certo, cando estamos fronte a unha determinada situación podemos separar os elementos que a compoñen. Por exemplo se vemos unha película e dicimos que nos encanto, será pola actuación, a dirección, produción, efectos visuais e sonoros, a historia, o guión, é dicir que se nos gusta todo iso entón poderiamos dicir que "eu amo a esa película" ou me encanta esa película". Preferimos dicir amor a ideas ou persoas, nalgúns casos "amo á miña guitarra", "amo á miña computadora", etc. Polo xeral dise en ideas a "amo á ciencia", "por amor á arte", "por amor á vida". Entón o amor sucede cando un determinado obxecto é presenciado, e proseado, pola nosa personalidade e son separadas as súas propiedades. Cada propiedade esperta un sentimento e a combinación dos devanditos sentimentos producen ao amor. Pódese dicir que a combinación das propiedades, que forman ao obxecto, é o que esperta ao amor.

Agora se o punto 1 desta análise non é certo de todas as maneiras estariamos a chegar a que o amor é xerado por un obxecto que ten determinadas propiedades, e as súas combinacións espertan ao amor, case a mesma definición que a anterior por mais que as concepcións sexan diferentes, pero baséanse no mesmo.

Unha das concepcións que quero citar sobre o amor é a descuberta por Friedrich Nietzsche. O cría que o amor se chegaba cando se intenta abranguer o ben coa súa totalidade cara a algo e non se consegue, "un desbordamento cara a algo ilimitado" dicía o filósofo alemán. Entón desas propiedades que falamos, as do obxecto que nos atrae, non podemos, por máis que fagamos o esforzo, tratar de abranguer o noso ben na súa totalidade. Ademais, Nietzche di que cando amamos xuntamos todas as mellores propiedades das cousas mais marabillosas e perfectas que consideramos no mundo, e como estas son similares co obxecto é considerado como esa cousa marabillosa, ese algo perfecto.

Estas afirmacións chegan á conclusión de que os sentimentos nos enganan, e sempre o fixeron e vou demostrarllos mais adiante. E demostrar tamén que grazas ao razoamento se chegou aos progresos científicos e por iso tamén o home progresou. E progresaremos nunha filosofía de amor real, un amor perfecto.


Quen di antes " Quérote" ?

Nas películas románticas da gran pantalla, é habitual que a actriz protagonista sexa a primeira en confesarlle á súa parella cales son os seus sentimentos. Non obstante, segundo un estudo con centos de parellas heterosexuais realizado polo psicólogo do MIT Josh Ackerman e publicado en Journal of Personality and Social Psychology, a realidade é ben distinta. Aínda que o 64% das persoas cren que as mulleres son as máis rápidas á hora de dicir "Te amo", o certo é que son os homes os que o adoitan adiantarse.

Ademais, de acordo coa investigación, os homes séntense máis felices se din quérote" antes de ter sexo coa súa parella, mentres que as mulleres son máis felices cando din estas palabras unha vez consumado o acto.

A hitoria de Cupido

 Aínda que todos temos a imaxe dese neno repoludo que ía por aí co seu arco e as súas frechas creando e destruíndo amores, Cupido tamén viviu o seu propio idilio. A historia de amor entre Psique e Cupido foi relatada por Lucio Apuleyo na súa novela Las Metamorfosis, tamén coñecida como El asno de ouro.
Conta a lenda que a deusa Venus, nai de Cupido, estaba moi celosa dunha muller mortal chamada Psique e coñecida pola súa extrema beleza. É por iso que encargou ao traveso Cupido a misión de facela namorarse tolamente dalgún home de baixa condición. O problema foi que cando Cupido viu Psique se namorou perdidamente dela, e en lugar de cumprir o encargo da súa nai decidiu tomala por muller. Instalou Psique no seu pazo e visitábaa todas as noites, ás escuras, para que ela non coñecese a súa identidade divina. As irmás da muller, celosas da súa sorte e das riquezas do seu marido, convencérona de que este era unha terrible serpe e de que debía matalo.
Cando Psique iluminou o corpo do seu marido coa intención de cumprir o seu labor, descubriu que este era o deus Cupido e non foi capaz de facerlle dano. Pero el descubriuna e, arrepentido de desoír os consellos da súa nai e de terse ferido coas súas propias frechas, decide castigala fuxindo. Comeza entón o longo peregrinación de Psique, quen percorre ceo e terra en busca do seu Cupido. No ceo encontra a Venus, quen o fai pasar por duras probas coa intención de vela desesperarse ou morrer no esforzo. Pero ela non se rendeu, e como recompensa puido finalmente casar con Cupido no consello dos deuses.



O amor alivia a dor

 Os sentimentos intensos e apaixonados de amor poden proporcionar un alivio para a dor de forma similar aos analxésicos ou a certas drogas como a cocaína, segundo un estudo do Centro Médico da Universidade de Stanford, que se publica na revista PLoS ONE. Segundo explica Sean Mackey, responsable do estudo, "cando as persoas se encontran na fase do amor máis apaixonada existen alteracións significativas no seu estado de ánimo que impactan sobre a súa experiencia da dor".

 Os investigadores recrutaron 15 universitarios, oito mulleres e sete homes, e pedíronlles que trouxesen fotos dos seus namorados e dun coñecido de igual atractivo. Os autores despois expuxeron sucesivamente as imaxes ante os suxeitos mentres que quentaban un estimulador térmico controlado por ordenador e situado na palma da man para causar unha dor leve. Á vez, os cerebros dos participantes eran escanear a través de imaxes de resonancia magnética funcional.

 Os voluntarios foron avaliados segundo os seus niveis de alivio da dor mentres eran entretidos cunha tarefa de asociación de palabras. Existen evidencias de que a distracción alivia a dor, e os investigadores querían asegurarse de que o amor non só funcionaba como unha distracción da dor.

 Os resultados mostraron que tanto amor coma distracción reducían a dor, ambos os dous en maior medida que cando se concentraban na foto do coñecido atractivo, pero os dous métodos de redución da dor utilizaban mecanismos cerebrais diferentes.

 Younger sinala que coa proba de distracción, os mecanismos cerebrais que conducen á liberación da dor eran na súa maior parte cognitivos. Non obstante, "a analxesia inducida polo amor está moito máis asociada cos centros de recompensa do cerebro e parece implicar aspectos cerebrais máis primitivos, activando estruturas profundas que poderían bloquear a dor a un nivel espiñal, de forma similar a como funcionan os analxésicos opioides", explica o investigador, que puntualiza que nestes centros de recompensa participa a dopamina, un neurotransmisor que inflúe sobre estado de ánimo, recompensas e motivación.

Cartas de amor de Freud, Einstein, Fitzgerald e outros famosos  


 "O produto máis franco, máis libre e máis privado da mente e do corazón humano é unha carta de amor" dicía Mark Twain.  





En certa ocasión Sigmund Freud escribiulle a súa noiva e futura esposa Martha Bernays unha carta de amor que despois deu a volta ao mundo ao ser considerada unha das confesións máis románticas da historia: Non apetezo senón o que ti ambicionas para ambos os dous porque me decato da insignificancia doutros desexos comparados co feito de que sexas miña. Estou adormecido e moi triste ao pensar que teño que conformarme con escribirche en vez de bicar os teus doce labios".

 
Albert Einstein tamén expresaba con frecuencia os seus sentimentos cara ao seu grande amor, Mileva, por carta. Nunha destas epístolas, enviada dende Milán o 13 de setembro de 1900, o físico afirmaba: "En todo o mundo podería encontrar outra mellor ca ti, agora é cando o vexo claro, cando coñezo outra xente. [...] Hasta o meu traballo paréceme inútil e innecesario se non penso que tamén ti te alegras do que son e do que fago. "



 O novelista Scott Fitzgerald tamén escribiu longas misivas á que sería a súa esposa, Zelda Sayre: "Ti e eu pasamos momentos marabillosos no pasado, e o futuro aínda está cargado de posibilidades se levantas a moral e procuras crelo. O mundo exterior, a situación política, etcétera, seguen sendo escuros e inflúen en todos directamente, e é inevitable que che afecten indirectamente a ti, pero procura distanciarte de todo iso mediante algunha forma de hixiene mental, inventándoa, se é necesario. Déixame repetirche que non quero que te concentres demasiado no meu libro, que é unha obra melancólica e parece ter obsesionado a case todos os críticos. Preocúpame moito que o esteas a reler. Describe determinadas fases da vida que xa están superadas. Certamente achámonos nunha onda ascendente, aínda que non saibamos con certeza cara a onde vai. "

   Pola súa banda, Franz Kafka envioulle numerosas cartas á súa amada Felice. Nunha datada en xaneiro de 1913 expresáballe así o seu dobre amor cara a ela e a literatura: "Querida: pídoche coas mans alzadas que non sintas celos da miña novela. Cando os personaxes na novela se decatan dos teus celos, escápanseme, máis aínda cando só os teño agarrados pola punta dos seus vestidos. E ten en conta que, se me escapan, tería que correr tras eles, aínda que fose ata o mundo das tebras, o seu verdadeiro fogar. A novela son eu, as miñas historias son eu. Así que, te rogo, onde existe o menor motivo de celos? De feito, cando todo o demais está en orde, os meus personaxes tómanse do brazo e corren ao teu encontro, para, en último termo, servirche a ti. [...] grazas a que escribo mantéñome con vida, aférrome a esa barca na cal te encontras ti, Felice. Xa resulta bastante triste que non consiga apartarme a ela. Pero comprende, Felice, que tería que perderte a ti e a todas as cousas se algunha vez perdese o escribir. "







   Víctor Hugo, outro romántico empedernido, escribiu en certa ocasión a Adèle Foucher: "Tes razón. Hai que amarse e logo hai que dicilo, e logo hai que escribilo, e logo hai que bicarse nos labios, nos ollos, en todas as partes,".

Sobre Springfield ( Los Simpsons)

Matt Groening desvela onde está a Springfield de Los Simpsons

 Un dos grandes segredos da famosa serie Los Simpsons era a situación exacta da cidade de Springfield. Agora o seu creador, Matt Groening, revelou nunha entrevista publicada en Smithsonianque Springfield está baseada na cidade do mesmo nome situada no estado de Oregón.

En todo Estados Unidos existen 35 cidades e, segundo o propio Groening, cando creou a serie "parecíame divertido que houbese moita xente que se sentise identificada co nome da cidade". De feito, cando nalgún capítulo Homer indicaba no mapa onde estaba a cidade, sempre algo lle molestaba ou se poñía diante impedindo que os fans visen a súa situación exacta.

Agora, despois de 23 tempadas e máis de 500 capítulos, o principal artífice da serie decidiu que xa era hora de que os seguidores de Los Simpsons soubesen onde está a inspiradora cidade. Como explica na entrevista, chameina Springfield por Springfield, en Oregón" e é que o propio Groening se criou a apenas 180 quilómetros ao norte desta cidade, en Portland. Non obstante, explicaba que a súa verdadeira inspiración a encontrou nunha serie televisiva: cando era neno o programa "Father Knows Best" tiña lugar na cidade de Springfiel e eu estaba entusiasmado porque imaxinaba que era na que estaba preto de Portland. Cando crecín decateime que era un nome ficticio".
Que diferenzas e similitudes hai entre a realidade e a ficción?
A cidade de Springfield en Oregón ten unha poboación aproximada duns 60.000 habitantes mentres que a cidade imaxinaria da serie apenas supera os 30.00 veciños. Igualmente a data de creación da cidade é completamente distinta. Mentres que a verdadeira urbe se fundou coa chegada da familia Briggs en 1848 e foi recoñecida como cidade en 1885, a cidade onde viven os Simpsons foi creada por Jebediah Springfield en 1796.
 Os personaxes famosos da serie son bastante máis estrafalarios e coñecidos que os reais. Mentres que o magnate Montgomery Burns e Krusty o pallaso lideran o ranking na ficción, na realidade o escritor Ken Kesey, o atleta olímpico Bill Dellinger e o congresista Peter DeFazio forman a lista de personaxes destacados nacidos nesta localidade.

Igualmente na entrevista Matt explicou que a familia Simpson é unha representación da súa propia: a súa nai chámase Margaret, as súas irmás Lisa e Maggie e o seu pai chámase Homer.

Os fans dos Simpsons xa non terán que percorrerse todo Estados Unidos buscando a inspiradora cidade da serie. Simplemente terán que viaxar ás coordenadas 44º 3'11" N 122º 59'28 " O para estar no lugar onde Bart, Homer e o resto da familia Simpson vive e teñen as súas aventuras.

As cores son as mesmas en todas as partes do mundo ?

Un recente estudo da Universidade Estatal de Ohio (EUA) revela que os seres humanos percibimos sempre as mesmas cores, independentemente do lugar e a cultura en que esteamos inmersos, e que mesmo os nomeamos e clasificamos de xeito similar. Concretamente, en todas as culturas analizadas os investigadores observaron unha tendencia a clasificar centos de diversas tonalidades cromáticas en só oito categorías: vermello, verde, amarelo ou laranxa, azul, morado, marrón, rosa e azul, verdoso. Así, puideron comprobar que entre linguas como o inglés, o zapoteco ou o abidji, a percepción e o nome das cores resultan moi similares. "Aínda que a cultura pode influír no nome que lle damos a unha cor, dentro do noso cerebro vemos o mundo de xeito moi similar" afirma Delwin Lindsey, coautor do traballo.

Non obstante, existen excepcións nas que as cores se clasifican en só dúas categorías. Pero mesmo neses casos conservan un elemento común: todas as culturas agrupan as cores que denominamos "fríos" nunha categoría e os que chamamos "cálidos" noutra.

Os resultados do estudo, publicados na revista Proceedings of the Nacional Academy of Sciences, foron extraidos da análise dos datos recompilados polo proxecto World Colour Survey (WCS), un compendio de nomes de cores en moitas linguas elaborado ao longo de medio século que actualmente reúne achegas de 2.616 persoas e 110 linguas, na súa maior parte só faladas.

Curiosidade...

A cor das mediciñas condiciona ós pacientes?

Un estudo realizado na Universidade de Bombai (India) e publicado na revista International Journal of Biotechnology revela que a cor dun medicamento inflúe no seu efecto sobre os pacientes aos cales se receita.

En concreto, segundo demostraron R.K. Srivastava e os seus colegas, a maioría mostra unha clara preferencia polas pastillas de cor vermella ou rosa. Ademais, unha alta porcentaxe de pacientes pensa que os medicamentos de cor rosa son os máis doce, mentres que a cor amarela se asocia ao sabor salgado, e o branco e o azul ao gusto amargo.

"Cada vez que un paciente toma unha pastilla ou unha cápsula, ten percepcións que poden afectar á efectividade que espera que teña o medicamento", aseguran os científicos, que consideran que habería que asegurarse de que a cor, a forma e todos os elementos sensoriais dun fármaco crean percepcións positivas que complementan aos atributos médicos. "Se os pacientes son remisos a tomar unha pastilla por un prexuízo sobre o seu sabor, ou simplemente porque a cor non lles gusta, habería que considerar facer cambios no seu aspecto", conclúen.

 Por qué ós nenos gústanlle as cores vivas e extridentes?
Se lle pides a un neno de tres anos que coloree unha árbore, é moi posible que use o laranxa para o madeiro e un azul rechamante para as follas, ou calquera outra combinación psicodélica. Normalmente, os educadores baseaban ese gusto polos tons rechamantes na poderosa imaxinación infantil, pero un estudo da Universidade de Wisconsin chegou a unha conclusión ben distinta: os cativos non saben cales son as cores reais das cousas.

Segundo a psicóloga Vanessa Simmering, directora da investigación, ata os cinco anos non adquirimos a capacidade de asociar os obxectos da realidade circundante cunha cor determinada. De aí que, cando chega a hora de pintar, os máis pequenos elixan ao azar os tons que máis lles chaman a atención, que loxicamente son os máis luminosos e estridentes.

AS REDES SOCIAIS

Que son as Redes Sociais?

 Unha rede social é unha estrutura social onde hai individuos que se relacionan entre si. As relacións poden ser de distinto tipo como intercambios financieiros, amizade, sexo.... Úsanse  tamén como medio para a interacción entre diferentes como chats, foros, xogos en liña, blogs…

 A orixe das redes sociais remóntase, polo menos, a 1995, cando Randy Conrads crea o sitio web classmates.com. Con esta rede social o que se busca é que a xente poida recuperar ou manter o contacto con antigos compañeiros da escola, instituto, universidade, etc.

Nestas comunidades, un número inicial de participantes envían mensaxes a membros da súa propia rede social invitándoos a unirse ao sitio. Os novos participantes repiten o proceso, medrando o número total de membros e os enlaces da rede. Os sitios ofrecen opcións como actualización automática da libreta de direccións, perfís visibles,  capacidade de crear novos enlaces mediante servizos de presentación e outras maneiras de conexión social en líña. As redes sociais tamén poden crearse en torno ás relacións comerciais.

Para que utilizan os adolescentes as Redes Sociais?

 Encaixan perfectamente coas necesidades dos adolescentes: un espazo propio, de ámbito exclusivo, lonxe das miradas dos pais e educadores. Supón tamén  un exceso de dependencia do outro misturada cunha certa curiosidade malsá e moita perda de tempo. Estas redes veñen a ser o “cuarto virtual”, ese que decoro como eu quero, e ao que invito a quen quero”. É o propio reflexo da vida de cada un. Tés un estado no que escribes o teu estado de ánimo xeral ou o que che pase pola cabeza, eses estados, situados no encabezamento da túa páxina, quedan gardados e calquera que te teña na súa rede como amigo pode velo e comentar nel. Nalgúns tamén tes a posibilidade de pór o teu estado civil na actualidade.Tamén crea absurdad competencias entre amigos por ver que consigue máis visitas e  quén é o máis popular.

Canto tempo malgastamos de media nos foros?

 O máis sorprendente é o tempo que pasa o usuario medio metido nestas redes. Segundo un estudo realizado pola auditora Nielsen, o tempo de uso diario ronda as tres horas. Durante ese longo lapso, que se fai?

 Para algúns, estes foros non son a ocupación exclusiva durante todo ese período. Entre eles o habitual será que, tras unha ollada máis ou menos detida, o tempo dependa das novidades introducidas nos perfís dos amigos desde a última visita-, a rede social que quede conectada mentres que o usuario se dedica a outras cousas co ordenador (navigar, descargar documentos, escoitar música, ver cine, realizar consultas en Internet, redactar traballos da universidade, etc.).

 Sen embargo, outros moitos dedican durante esas tres horas  atención exclusiva a estes foros como Tuenti, Facebook, etc. Primeiro comézase visitando as novidades introducidas nos perfís dos amigos e amigas. Logo aínda que non fose esa a intención inicial é fácil entreterse noutras cousas. A Rede Social reclama a atención do usuario cunha frecuencia moi alta: calquera mensaxe, foto ou vídeo que introduce algún dos amigos presentes na rede supón unha chamada que con frecuencia é atendida cun intercambio de mensaxes, de fotos –que son as estrelas destes foros- ou de vídeos. Cargar fotos e vídeos xa supón un certo tempo…e o reloxo corre.

Como os grupo de amigos na rede son cada vez máis nutridos e é máis fácil que as rutinas de ocupación de tempo sexan moi semellantes, as novas entradas multiplícanse nese tempo, co que volven ás páxinas xa vistas para ver as novidades en perfis visitados recentemente. Deste modo, a dedicación diaria exclusiva elévase ata rozar as tres horas e media. E desde logo é diaria: para a maioría dos usuarios, unha das tarefas cotiás que non poden faltar é a de meterse no Facebook, Tuenti ou outros similares.

Cales son as súas influencias?

Sen dúbida ninguén imaxinou  as repercusións das famosas redes sociais: blogs persoais, My Space, Facebook xa que moitos empresarios reclutan aos seus traballadores a través deste tipo de sitios virtuais, onde se intercambian a miúdo intereses, información sobre proxectos ou creación de subgrupos, ademais é preciso mencionar que estas tecnoloxías están xeralmente ligadas á poboación moza, xa que as persoas de máis idade non mostran interese en relacionarse con este tipo de redes nin aprender sobre navigación e búsqueda de información en internet.

Moitos estudos realízanse en base aos datos obtidos nas redes sociais como por exemplo os estudos de mercado,  por se fora pouco, non hai necesidade de segmentalos porque a maioría  xa conteñen datos como a idade, sexo, intereses e demais. Posiblemente isto orixine certa polémica con respecto ao dereito á intimidade pero nunca ninguén poderá dicir que as redes sociais non están transformando o mundo web.

Algúns exemplos de Redes Sociais.

Estes son algúns exemplos das Redes Sociais máis importantes: Tuenti, Facebook, Hi-5, Badoo, Twitter, MySpace, etc.
 -Facebook é a rede máis utilizada a nivel internacional. Foi creada no ano 2004 por Mark Zuckerberg, estudante da Universidade de Harvard, e aínda que comezou sendo unha Rede Social de estudantes, hoxe é a máis grande Rede Social do mundo con máis de 300 millóns de usuarios.

En 2006, Facebook extendeuse cara a India; e no 2007 integrouse con Youtube; en 2008 lanzou a súa versión en francés, alemán, extendéndose por todo o planeta.

RBC Capital estima que o número de usuarios de Facebook sobrepasará os 500 millóns no ano 2011. Isto significaría que Facebook podería reunir a máis do 10 % dos habitantes da Terra antes de cumprir os dez anos de idade.

Que permite facer Facebook?

·         Amigos. Coñecer xente e facer amigos.

·         Grupos e Páxinas. Compartir gustos  comúns.

·         Publicar mensaxes e comentarios para que os meus amigos e coñecidos os  vexan e comenten.

·         Vídeos. Agregar vídeos.

·         Fotos. Facebook ten más de 5 millóns de fotos engadidas.

·         Regalos. Son iconas cunha mensaxe que se pode dar en privado ou en público.

·         Xogos. Existen diferentes xogos para que os usuarios poidan entreterse con eles.

·         Marketing. Publicar noticias, comunicarse con clientes, gañar prestixio de marca e difundir efectivamente produtos e eventos.

 Os usuarios de Faceboock españois comparten máis a súa situación sentimental que o resto dos españois

Tres de cada catro usuarios de redes sociais en España non toma ningunha precaución cos datos persoais que está a compartir en Facebook. Así o sinala un recente estudo realizado pola empresa secure.me baseado en datos de 75.000 usuarios desta rede social en 11 países europeos. O 33% das mulleres e o 52% dos homes teñen todo o seu perfil público, o que implica que calquera pode consultalo. Do informe despréndese que o 76% dos usuarios españois publican detalles persoais nos seus perfís, xa sexa a cidade na que viven, a ideoloxía política, os membros da súa familia ou o estado sentimental. A compañía sinala que canto máis informacións abertas se compartan, máis vulnerables serán os usuarios ao roubo de datos e a suplantación de identidade.

Por outra parte, o informe sinala que somos máis prudentes á hora de publicar a data de nacemento que o resto de europeos (54% dos usuarios españois fronte ao 78% dos suízos, por exemplo). Non obstante, de todos os usuarios analizados, somos os máis propensos a compartir publicamente a situación sentimental: o 60% dos españois móstrana no seu perfil de Facebook fronte ao 24% dos rusos ou o 39% dos austríacos. Tamén nos situamos á cabeza á hora de publicar spam. En canto a compartir aplicacións malintencionadas na TimeLine, soamente os franceses (cun 36%) superan os usuarios españois (34%).


  Facebock perxudica ás persoas  con baixa autoestima !

 Facebook pode ser un lugar fabuloso para fortalecer as relacións entre persoas. Pero na práctica, os individuos con baixa autoestima compórtanse de xeito contraproducente nesta rede social, bombardeando aos seus contactos con mensaxes negativas sobre as súas vidas e volvéndose cada vez menos amigables para os demais, segundo se desprende dun novo estudo da Universidade de Waterloo (Canadá) publicado na revista Psychological Science.

 Joanne Wood e Amanda Forest, coautoras do estudo, comprobaron que a xente con baixa autoestima se comporta de xeito diferente á hora de expresar as súas emocións caro-a-cara ou en Facebook, e que perciben a rede social como un lugar seguro para evitar situacións sociais violentas ou embarazosas, polo que se comunican máis on-line. Non obstante, a realidade é que os demais "se cansan" das mensaxes negativas, que son emitidos con máis frecuencia por suxeitos que teñen a autoestima minguada. O peor é que "en Facebook non vemos as reaccións dos demais", reflexiona Wood, e os individuos seguen emitindo mensaxes que lles prexudican socialmente.

De ónde ven a expresión "irse polos cerros de Ubeda"?

Úbeda é unha preciosa localidade Patrimonio da Humanidade polaUnesco situada ao norte de Xaén. Nela tivo lugar un dos episodios decisivos da Reconquista e que, á súa vez, formou unha das expresións populares máis coñecidas de España: "irse polos outeiros de Úbeda". Que aconteceu para que se acuñase esta expresión?


Poucos anos despois da importante batalla das Lameiras de Tolosa e tan só a unhas decenas de quilómetros máis ao sur de España, tivo lugar outro enfrontamento en Úbeda entre os cristiáns e os almohades. Exactamente en 1233 loitaron ambos os dous exércitos e, ademais de morrer centos de persoas, tivo lugar un curioso suceso que pasaría á historia en forma de frase popular.
Xusto antes de comezar o combate, un dos altos mandos do reiFernando III, o Santo, Álvar Fáñez, coñecido como "o Mozo" desapareceu sen que ninguén soubese onde fora. Horas máis tarde, unha vez conquistada a cidade e pasado o perigo da loita "o Mozo" reapareceu e ao preguntarlle o rei onde estivera durante a contenda contestou que se perdera nos outeiros de Úbeda.
Non é de estrañar que os cortesáns pensasen que era unha burda mentira para non aceptar a súa covardía ante a cruenta batalla ou unha suposta cita cunha muller nos devanditos outeiros (dependendo da fonte que tome) e que fose tomada ironicamente. De aí que cando alguén intenta escaquear se de algo ou dar rodeos á hora de explicar algún feito se diga a expresión: "estaste a ir polos outeiros de Úbeda".
Sen xustificar a súa covardía cabe dicir que "o Mozo" tiña razóns para perderse polas belas paraxes que rodean Úbeda. Calquera visitante que pase pola zona ademais de poder deleitarse coas súas paisaxes poderá gozar de dúas cidades nomeadas Patrimonio da Humanidade pola Unesco: Baeza e Úbeda.

Mentir non é ciencia

Algúns científicos conseguen o Premio Nobel cás investigación dos subordinados manobras máis daniñas para a ciencia non son as máis evidentes -fraude ou manipulación-, senón as que levan tanto tempo encistadas entre os raios do sistema que se volveron invisibles. Unha delas consiste en ignorar o descubridor para atribuír ao seu xefe o descubrimento. Polo coñecido esta semana, a práctica xa era corrente hai 60 anos, cando se concedeu o Premio Nobel de Medicina ao norteamericano Selman Waksman polo achado da estreptomicina; e seguíao sendo hai uns meses, cando se lle outorgou ao francés Jules Hoffmann polo esclarecemento da inmunidade innata, a clave cara a unha xeración radicalmente nova de medicamentos antimicrobianos. En ambos os dous casos, o traballo e as ideas dos mozos investigadores que deseñaron e executaron os experimentos -Bruno Lemaitre no caso do francés- foron usurpados polos seus xefes, Waksman e Hoffmann, que acabaron recibindo a maior distinción científica por uns avances que nin previran nin axudaron a conquistar; unhas investigacións ás que se opuxeran, e que nin sequera coñeceron ata que chegou a hora de estampar a súa firma no artigo e deixar que o seu nome soara en Estocolmo.

Son habituais e ata esperables as polémicas pola concesión dos Premios Nobel. Resulta dificultoso e, ás veces, imposible reducir a un nome propio os créditos dunha investigación complexa na que interviñeron varios laboratorios, polo xeral competindo entre si. Unha opinión estendida, que se volveu oír estes días en apoio de Hoffmann, sostén que estas retesías non son máis que produto do resentimento dos malos perdedores, e que aventar as na prensa só serve para manchar a imaxe da ciencia ante o público leigo.

Pero estes casos son de natureza distinta ás retesías habituais. Que un xefe usurpe o mérito dun mozo científico do seu propio laboratorio non é unha disputa pola prioridade, senón unha vileza. Tamén é unha mentira, e un tipo de comportamento incompatible coa ética científica e o seu compromiso coa busca da verdade. Premialo cun Nobel xa parece un sarcasmo.Y silencialo é xusto a receita para que se perpetúe, danando non xa a imaxe da ciencia, senón os mesmos principios que a fan avanzar.

Achan os buratos negros máis grandes do universo.

Un equipo de astrónomos estadounidenses achou os maiores buratos negros descubertos ata a data. Trátase de dous "xigantes" cunha masa equivalente a 10.000 soles. E o máis sorprendente é que seguen crecendo.
O equipo que levou a cabo a investigación, publicada na revistaNature, logrou medir as masas destes buratos negros combinando observacións de estrelas de rápido movemento cos telescopios do observatorio Keck (Hawaii) e o observatorio da Universidade de Texas (EUA).
Segundo os astrofísicos, estes buratos negros encóntranse no centro de dúas galaxias a 300 millóns de anos luz da Terra e, a pesar de que xa foran estudados, non se esperaban as dimensións que agora calcularon. Neste sentido, especularon coa posibilidade de que se trate dos restos escuros dalgunhas galaxias moi brillantes e masivas, chamados quásars, que poboaron os inicios do universo. "Estes dous novos mastodónticos buratos negros son similares en masa aos quásars novos, e poden ser o elo perdido entre os quásars e os buratos negros supermasivos que se ven hoxe en día", asegurou Chung-Pei Ma, astrónomo da Universidade de California enBerkeley (EUA) e coautor do traballo.
Os buratos negros son densas concentracións de materia que producen fortes campos gravitatorios dos que nin sequera a luz pode escapar. Mentres que as explosións de estrelas poden deixar atrás un burato negro de masa semellante á da devandita estrela, un burato negro supermasivo crece a partir da fusión con outros buratos negros ou capturando un gran número de estrelas e enormes cantidades de gas.
Ata a data descubríronse 63 buratos negros supermasivos no centro de galaxias próximas. Os astrónomos sospeitan que cada galaxia podería conter un burato negro supermasivo no seu interior.


Os buratos negros xiran cada vez máis rápido


Dous astrónomos británicos chegaron á conclusión de que os grandes buratos negros que ocupan o centro da maioría das galaxias están a xirar agora máis rápido que en ningún outro momento da historia. O achado publícase na revista 'Monthly Notices of the Royal Astronomical Society'.


Existen fortes evidencias científicas de que cada galaxia ten un burato negro no seu centro, con masas que poden alcanzar ata mil millóns de soles, polo que se lles coñece co adxectivo de "supermasivos". Non se poden ver directamente, pero si detectar a súa presenza polo material que xira ao seu arredor formando un disco de acreción antes de desaparecer. Este disco alcanza elevadas temperaturas e emite radiación de raios X que detectan os telescopios espaciais, mentres que as emisións asociadas de raio poden ser detectadas polos telescopios en terra. Ademais, asociados cos buratos negros hai normalmente chorros xemelgos.
Usando datos ópticos, de ondas de raio e de raios X, os astrónomos estimaron a velocidade á que os obxectos xiran, e como evolucionou este movemento ao longo do tempo. E chegaron á conclusión de que, cando o universo tiña a metade do seu tamaño actual, practicamente a totalidade dos buratos negros supermasivos presentaban un número moi baixo de voltas, mentres que hoxe estarían a xirar máis rápido que nunca.




Que me pasaría se caese nun burato negro?



De acordo coa Teoría xeral da relatividade, isto depende do lugar dende onde se observe este acontecemento. Se somos nós os que imos ser engulidos polo burato negro, ao principio só notaremos a ausencia de gravidade. Pero esta irá crecendo cada vez máis rapidamente segundo nos achegamos ao burato.
A situación complícase ao atravesar o horizonte de sucesos ou punto de non retorno. Por exemplo, se os nosos pés están máis preto do burato que a cabeza, notaremos que nos estiramos como unha goma de mascar ata esnaquizarnos. Non obstante, a un observador situado fóra do alcance do burato pareceralle que a nosa velocidade se vai reducindo a medida que nos aproximamos ao horizonte de sucesos e que nunca chegaremos a superalo. Isto é debido ao vertixinoso incremento da velocidade de fuga necesaria para escapar do burato. A luz que emitimos tarda cada vez máis tempo en chegar ao observador, ata o momento no que a velocidade de fuga do burato negro iguala a da luz. Neste preciso instante, a luz queda atrapada no horizonte, e dá a sensación de estar conxelada.

Ademais da Lúa, a Terra tivo "minilúas" xirando arredor

Un equipo de astrónomos da Universidade de Helsinki, o Observatorio de París e a Universidade de Hawái simularon o paso de 10 millóns de asteroides xunto á Terra e chegaron á conclusión de que, grazas á gravidade, debeu atrapar algún pequeno obxecto celeste e que, nalgún momento, ademáis da Lúa, houbo polo menos unha "minilúa" dun metro de diámetro xirando en torno ao noso planeta. Segundo a simulación, os asteroides que a Terra puido capturar non xiraban en círculos, senón seguindo unha complexa traxectoria definida simultaneamente pola gravidade da Terra, a de Lúa e a do Sol. A "minilúa" típica podería ter xirado arredor do planeta azul durante 9 meses, aínda que algunhas poderían ter acompañado a Terra durante décadas.


A simulación puido ser realizada grazas ao uso do superordenador francés Jade. "Nun ordenador persoal normal tardariamos seis anos en facer o mesmo", explicou Jeremie Vaubaillon, coautor do traballo que publica a revista científica Icarus.


"As minilúas son cientificamente moi interesantes", engade o seu compañeiro Robert Jedicke, que considera que unha minilúa podería regresar algún día á Terra achegando aos astrónomos "un modo sinxelo de examinar unha mostra de material que non cambiou moito dende os comezos do sistema solar hai 4.600 millóns de anos"

PSICOLOXÍA DA COR

A COR

No século XVII, Newton foi o primeiro que, por medio dun prisma de cristal, descompuxo a luz. Esta, ao incidir sobre unha pantalla, apareceu en forma dunha banda de varias cores. O distinto camiño que seguen os raios débese á súa lonxitude de onda; cada lonxitude de onda corresponde a unha cor, sabendo entón que as radiacións luminosas constitúen soamente unha pequena parte do espectro das radiacións

A apreciación das cores baséase nunha coordinación complicada de procesos físicos, fisiolóxicos e psicolóxicos.

A cor ten unha inmensa afinidade coas emocións, os Exipcios usaban a cor con fins curativos. Os Gregos da Antigüidade fixeron da cor unha ciencia. A cor é unha ciencia pero tamén unha filosofía profunda, ambos os dous aspectos deben de ir da man. Isaac Newton foi outro pioneiro da cor e traballou moito tempo antes de descubrir que mirando a través dun prisma, podían verse sete cores.

Interpretación das cores
Comparéceas que teñen oído musical poden distinguir doadamente os tons musicais, de diferentes frecuencias, Pero o sentido da vista non pode percibir os diferentes compoñentes da sensación cromática. Cada sensación cromática é uniforma e indivisible, Sólo pode ser descrita por medio das propiedades apreciadas de forma directa.

As propiedades máis importantes que cada cor ten son: Ton, Intensidade, Luminosidade e Claridade.

Na clasificación natural das cores sistematízase a súa descrición: cada cor ocupa no chamado corpo cromático, un lugar determinado que depende da igualdade ou desigualdade da cor respecto a outros seis de referencia, estas cores son AMARELO, VERMELLO, VERDE, e AZUL máis o BRANCO Y O NEGRO. As cores fundamentais ordénanse nunha cruz en ángulo recto de maneira que cada brazo da cruz ten nos seus extremos unha cor.

SIMBOLOXÍA DA COR
Dende épocas remotas asociouse as cores a certos estados de pánico, con motivos relixiosos e máxicos. Pero a simboloxía das cores difire nas distintas civilizacións.

Polo xeral o amarelo e o vermello son considerados cores cálidas e o verde e azul como cores frías.
A cor ofrécenos un enorme vocabulario de grande utilidade no alfabeto visual

Certas cores teñen un valor simbólico. O branco simboliza a pureza; o vermello, o amor e o sangue, aínda que tamén advirte un perigo inminente,ata se extrapolou á capa vermella coa que se axita o touro, a cor vermella apenas se ten significado para o touro que carece de sensibilidade cara á cor e só se move polo feito de que se axita ante el un anaco de tea.
;o púrpura-antigamente a cor dos reis- emprégase hoxe para indicar radiactividade. O verde é a cor do mal, pero tamén o da esperanza. O negro é á vez unha cor de gala e de loito. O vermello asóciase á furia, perigo, amor o sangue e
Pero veremos algúns significados que a cultura lle dá a algunhas cores, a saber e cuales cores principais chegan á cor do descrito.

COR SIGNIFICADA MESTURA

SALMÓN PÁLIDO: AMOR INCONDICIONAL (VERMELLO CULOMBIO/ LARANXA)
AMARELO DOURADO: SABEDORÍA (LARANXA CULOMBIO/ AMARELO)
VERDE PÁLIDO: IRMANDADE E UNIDADE (AMARELO CULOMBIO/ VERDE)
TURQUESA: CLARIDADE DE PENSAMENTO (VERDE CULOMBIO/ AZUL)
LAVANDA: ALTOS IDEAIS, DEVOCIÓN A DEUS (AZUL CULOMBIO/ VIOLETA)

As sete cores dan moitas combinacións: mesturándoos co negro conseguimos matices, mesturándoos co branco, obtemos tonalidades.
Cores pálidas: a especie humana séntese libre e despreocupada
Cores sombrías: prudencia e sobriedade

Vivimos nun mundo de dualidade: positivo e negativo, escuridade e luz, etc. Coas cores pasa o mesmo: teñen un aspecto quente e un frío, calidades positivas e negativas. As calidades positivas son as tonalidades, as negativas os matices.

O aspecto sensorial da cor é visual e ten que ver coa filosofía e a psicoloxía.-

O vermello, o laranxa e o amarelo son cores magnéticas, cálidos = activan e animan.-O índigo e o violeta son fríos, eléctricos = calman e sosiegan-O vermello = espírito da vida e escaseza = apagados, letárxicos e lentos.
-Violeta = paz, plenitude, coñecemento, sabedoría e a comprensión, purificador, axúdanos a alcanzar aquilo que é nobre, magnífico, puro e divino.

A PSICOLOXÍA DA COR

NEGRO: negro c/ vermello: dá a un poder físico
 Negro c/ rosa: dá poder social
 Negro c/ amarelo: dá poder intelectual
-Relaciónaselle co misterio e o descoñecido.
-Asóciase con depresión, mal humor, desespero, morte
-Pode estar a esperar revelarse unha fermosa natureza chea de amor e beleza.
-A muller que lle gusta vestir de negro é amiga do poder e desexa permanecer no misterio.

As cores axúdannos a mostrar o verdadeiro eu porque igual que sucede na natureza, revelamos os que somos verdadeiramente polas cores que levamos.

MARRÓN: Asociámolo coas cousas sólidas, seguras e permanentes. Axúdanos a ser prácticos e non tan desbaldidores, mantennos aferrados aos vellos modelos, pero debemos estar abertos a novas ideas.

GRIS: É a cor da renunciación, pero tamén se lle asocia co medo e impide a moitas persoas manifestar o seu verdadeiro eu. Nun día gris sentímonos abatidos.

AMARELO: Favorece a claridade mental e os procesos lóxicos. Mellora a facultade do razoamento e abrirá a nosa conciencia a novas ideas, novos intereses, converte a vida en algo emocionante e divertido.

AMARELO PÁLIDO: Mente clara, asimila ben os feitos

AMARELO BRILLANTE: Revela todo un intelecto

LARANXA: Utilidade, movemento, actividade, alegría, benestar, compañeirismo, os praceres compartidos, creatividade, libéranos de pasados condicionamentos. É unha boa cor para a debilidade mental e pode sacarnos da depresión, liberar frustracións e medos.

VERMELLO: Dános valor, dá forza en todas as súas formas, cando este preocupado pense en vermello e axudaralle a superar os seus pensamentos negativos. Activa as nosas emocións e desexos sexuais. É a cor da vida, energizante, é o raio da vontade, a determinación de saír adiante e facelo ben.

O amor move o mundo, non o da ansia sexual de posuír outra persoa, senón do amor que nutre, alimenta o amor incondicional, amar os demais sen pensar nun mesmo.

VIOLETA: Eleva todo aquilo que é espiritual e fermoso, purifica e limpa, é tan potente que pode impulsar a un a sacrificarse por un grande ideal, proporciona moito poder.

AZUL: Lealdade, confianza. É o raio da alma, da paz e a serenidade, e aqueles aos cales lles encanta o azul, aman a beleza en todos os aspectos e formas.

É refrescante, tranquilizador e pode sedar. O aspecto negativo deste raio é a tristura.

VERDE: É o raio do equilibrio, beneficia ao sistema nervioso, axúdanos a relaxarnos e desprendernos dos problemas; é o raio do dar e recibir

A cor na comunicación visual

A cor está cargada de información e é unha das experiencias visuais máis penetrantes que todos temos en común e por iso este constitúe unha valiosa fonte de comunicadores visuais.