Sobre o amor

1- Análise da nosa mente
Díxose que o amor é a inclinación da alma cara a un obxecto ou persoa. Non poderiamos falar da alma se non se sabe con certeza que a alma existe, así que teremos que asemellar a alma con algo que se sabemos con certeza. Cientificamente, a mente sitúase no noso cerebro, así que se temos unha afirmación exacta seria bo analizar a mente e como o amor inflúe nela.

A nosa mente esta dividida en varias partes psicolóxicas: o razoamento, a nosa personalidade, a memoria e os sentimentos. Digamos que co razoamento podemos realizar operacionesmatemáticas (e moito máis) e a memoria garda sempre os números (e moito máis). A nosa personalidade define os gustos que temos e á súa vez os sentimentos que tomamos fronte a determinados gustos. Cada gusto que se garda na nosa memoria e é procesado pola nosa personalidade esperta un sentimento.

Todo isto esta fixado grazas á estrutura do noso cerebro e co paso do tempo van cambiando. Nós non podemos elixir unha razón lóxica pola cal nos gustan as cousas. Non podemos dicir porque nos gusta bailar, mirar unha película, ler, etc. Nosotros cando vemos unha muller e dicimos "ela gústame" non temos nin a mais pálida idea de porque me gusta, pero cando se tratan de afirmacións do porque "me gusta o único que podemos dicir é "a estrutura do meu cerebro reacciona fronte a situacións dun determinado xeito". Nietzsche afirma que o que recibimos son sinais que son interpretados polo noso cerebro. A combinación dos devanditos sinais producen un sentimento ou unha reacción no noso razoamento ou na personalidade, e é hai que sae o amor.


2- Que é o amor?
Baseándonos en que o punto 1 é certo, cando estamos fronte a unha determinada situación podemos separar os elementos que a compoñen. Por exemplo se vemos unha película e dicimos que nos encanto, será pola actuación, a dirección, produción, efectos visuais e sonoros, a historia, o guión, é dicir que se nos gusta todo iso entón poderiamos dicir que "eu amo a esa película" ou me encanta esa película". Preferimos dicir amor a ideas ou persoas, nalgúns casos "amo á miña guitarra", "amo á miña computadora", etc. Polo xeral dise en ideas a "amo á ciencia", "por amor á arte", "por amor á vida". Entón o amor sucede cando un determinado obxecto é presenciado, e proseado, pola nosa personalidade e son separadas as súas propiedades. Cada propiedade esperta un sentimento e a combinación dos devanditos sentimentos producen ao amor. Pódese dicir que a combinación das propiedades, que forman ao obxecto, é o que esperta ao amor.

Agora se o punto 1 desta análise non é certo de todas as maneiras estariamos a chegar a que o amor é xerado por un obxecto que ten determinadas propiedades, e as súas combinacións espertan ao amor, case a mesma definición que a anterior por mais que as concepcións sexan diferentes, pero baséanse no mesmo.

Unha das concepcións que quero citar sobre o amor é a descuberta por Friedrich Nietzsche. O cría que o amor se chegaba cando se intenta abranguer o ben coa súa totalidade cara a algo e non se consegue, "un desbordamento cara a algo ilimitado" dicía o filósofo alemán. Entón desas propiedades que falamos, as do obxecto que nos atrae, non podemos, por máis que fagamos o esforzo, tratar de abranguer o noso ben na súa totalidade. Ademais, Nietzche di que cando amamos xuntamos todas as mellores propiedades das cousas mais marabillosas e perfectas que consideramos no mundo, e como estas son similares co obxecto é considerado como esa cousa marabillosa, ese algo perfecto.

Estas afirmacións chegan á conclusión de que os sentimentos nos enganan, e sempre o fixeron e vou demostrarllos mais adiante. E demostrar tamén que grazas ao razoamento se chegou aos progresos científicos e por iso tamén o home progresou. E progresaremos nunha filosofía de amor real, un amor perfecto.


Quen di antes " Quérote" ?

Nas películas románticas da gran pantalla, é habitual que a actriz protagonista sexa a primeira en confesarlle á súa parella cales son os seus sentimentos. Non obstante, segundo un estudo con centos de parellas heterosexuais realizado polo psicólogo do MIT Josh Ackerman e publicado en Journal of Personality and Social Psychology, a realidade é ben distinta. Aínda que o 64% das persoas cren que as mulleres son as máis rápidas á hora de dicir "Te amo", o certo é que son os homes os que o adoitan adiantarse.

Ademais, de acordo coa investigación, os homes séntense máis felices se din quérote" antes de ter sexo coa súa parella, mentres que as mulleres son máis felices cando din estas palabras unha vez consumado o acto.

A hitoria de Cupido

 Aínda que todos temos a imaxe dese neno repoludo que ía por aí co seu arco e as súas frechas creando e destruíndo amores, Cupido tamén viviu o seu propio idilio. A historia de amor entre Psique e Cupido foi relatada por Lucio Apuleyo na súa novela Las Metamorfosis, tamén coñecida como El asno de ouro.
Conta a lenda que a deusa Venus, nai de Cupido, estaba moi celosa dunha muller mortal chamada Psique e coñecida pola súa extrema beleza. É por iso que encargou ao traveso Cupido a misión de facela namorarse tolamente dalgún home de baixa condición. O problema foi que cando Cupido viu Psique se namorou perdidamente dela, e en lugar de cumprir o encargo da súa nai decidiu tomala por muller. Instalou Psique no seu pazo e visitábaa todas as noites, ás escuras, para que ela non coñecese a súa identidade divina. As irmás da muller, celosas da súa sorte e das riquezas do seu marido, convencérona de que este era unha terrible serpe e de que debía matalo.
Cando Psique iluminou o corpo do seu marido coa intención de cumprir o seu labor, descubriu que este era o deus Cupido e non foi capaz de facerlle dano. Pero el descubriuna e, arrepentido de desoír os consellos da súa nai e de terse ferido coas súas propias frechas, decide castigala fuxindo. Comeza entón o longo peregrinación de Psique, quen percorre ceo e terra en busca do seu Cupido. No ceo encontra a Venus, quen o fai pasar por duras probas coa intención de vela desesperarse ou morrer no esforzo. Pero ela non se rendeu, e como recompensa puido finalmente casar con Cupido no consello dos deuses.



O amor alivia a dor

 Os sentimentos intensos e apaixonados de amor poden proporcionar un alivio para a dor de forma similar aos analxésicos ou a certas drogas como a cocaína, segundo un estudo do Centro Médico da Universidade de Stanford, que se publica na revista PLoS ONE. Segundo explica Sean Mackey, responsable do estudo, "cando as persoas se encontran na fase do amor máis apaixonada existen alteracións significativas no seu estado de ánimo que impactan sobre a súa experiencia da dor".

 Os investigadores recrutaron 15 universitarios, oito mulleres e sete homes, e pedíronlles que trouxesen fotos dos seus namorados e dun coñecido de igual atractivo. Os autores despois expuxeron sucesivamente as imaxes ante os suxeitos mentres que quentaban un estimulador térmico controlado por ordenador e situado na palma da man para causar unha dor leve. Á vez, os cerebros dos participantes eran escanear a través de imaxes de resonancia magnética funcional.

 Os voluntarios foron avaliados segundo os seus niveis de alivio da dor mentres eran entretidos cunha tarefa de asociación de palabras. Existen evidencias de que a distracción alivia a dor, e os investigadores querían asegurarse de que o amor non só funcionaba como unha distracción da dor.

 Os resultados mostraron que tanto amor coma distracción reducían a dor, ambos os dous en maior medida que cando se concentraban na foto do coñecido atractivo, pero os dous métodos de redución da dor utilizaban mecanismos cerebrais diferentes.

 Younger sinala que coa proba de distracción, os mecanismos cerebrais que conducen á liberación da dor eran na súa maior parte cognitivos. Non obstante, "a analxesia inducida polo amor está moito máis asociada cos centros de recompensa do cerebro e parece implicar aspectos cerebrais máis primitivos, activando estruturas profundas que poderían bloquear a dor a un nivel espiñal, de forma similar a como funcionan os analxésicos opioides", explica o investigador, que puntualiza que nestes centros de recompensa participa a dopamina, un neurotransmisor que inflúe sobre estado de ánimo, recompensas e motivación.

Cartas de amor de Freud, Einstein, Fitzgerald e outros famosos  


 "O produto máis franco, máis libre e máis privado da mente e do corazón humano é unha carta de amor" dicía Mark Twain.  





En certa ocasión Sigmund Freud escribiulle a súa noiva e futura esposa Martha Bernays unha carta de amor que despois deu a volta ao mundo ao ser considerada unha das confesións máis románticas da historia: Non apetezo senón o que ti ambicionas para ambos os dous porque me decato da insignificancia doutros desexos comparados co feito de que sexas miña. Estou adormecido e moi triste ao pensar que teño que conformarme con escribirche en vez de bicar os teus doce labios".

 
Albert Einstein tamén expresaba con frecuencia os seus sentimentos cara ao seu grande amor, Mileva, por carta. Nunha destas epístolas, enviada dende Milán o 13 de setembro de 1900, o físico afirmaba: "En todo o mundo podería encontrar outra mellor ca ti, agora é cando o vexo claro, cando coñezo outra xente. [...] Hasta o meu traballo paréceme inútil e innecesario se non penso que tamén ti te alegras do que son e do que fago. "



 O novelista Scott Fitzgerald tamén escribiu longas misivas á que sería a súa esposa, Zelda Sayre: "Ti e eu pasamos momentos marabillosos no pasado, e o futuro aínda está cargado de posibilidades se levantas a moral e procuras crelo. O mundo exterior, a situación política, etcétera, seguen sendo escuros e inflúen en todos directamente, e é inevitable que che afecten indirectamente a ti, pero procura distanciarte de todo iso mediante algunha forma de hixiene mental, inventándoa, se é necesario. Déixame repetirche que non quero que te concentres demasiado no meu libro, que é unha obra melancólica e parece ter obsesionado a case todos os críticos. Preocúpame moito que o esteas a reler. Describe determinadas fases da vida que xa están superadas. Certamente achámonos nunha onda ascendente, aínda que non saibamos con certeza cara a onde vai. "

   Pola súa banda, Franz Kafka envioulle numerosas cartas á súa amada Felice. Nunha datada en xaneiro de 1913 expresáballe así o seu dobre amor cara a ela e a literatura: "Querida: pídoche coas mans alzadas que non sintas celos da miña novela. Cando os personaxes na novela se decatan dos teus celos, escápanseme, máis aínda cando só os teño agarrados pola punta dos seus vestidos. E ten en conta que, se me escapan, tería que correr tras eles, aínda que fose ata o mundo das tebras, o seu verdadeiro fogar. A novela son eu, as miñas historias son eu. Así que, te rogo, onde existe o menor motivo de celos? De feito, cando todo o demais está en orde, os meus personaxes tómanse do brazo e corren ao teu encontro, para, en último termo, servirche a ti. [...] grazas a que escribo mantéñome con vida, aférrome a esa barca na cal te encontras ti, Felice. Xa resulta bastante triste que non consiga apartarme a ela. Pero comprende, Felice, que tería que perderte a ti e a todas as cousas se algunha vez perdese o escribir. "







   Víctor Hugo, outro romántico empedernido, escribiu en certa ocasión a Adèle Foucher: "Tes razón. Hai que amarse e logo hai que dicilo, e logo hai que escribilo, e logo hai que bicarse nos labios, nos ollos, en todas as partes,".