AS REDES SOCIAIS

Que son as Redes Sociais?

 Unha rede social é unha estrutura social onde hai individuos que se relacionan entre si. As relacións poden ser de distinto tipo como intercambios financieiros, amizade, sexo.... Úsanse  tamén como medio para a interacción entre diferentes como chats, foros, xogos en liña, blogs…

 A orixe das redes sociais remóntase, polo menos, a 1995, cando Randy Conrads crea o sitio web classmates.com. Con esta rede social o que se busca é que a xente poida recuperar ou manter o contacto con antigos compañeiros da escola, instituto, universidade, etc.

Nestas comunidades, un número inicial de participantes envían mensaxes a membros da súa propia rede social invitándoos a unirse ao sitio. Os novos participantes repiten o proceso, medrando o número total de membros e os enlaces da rede. Os sitios ofrecen opcións como actualización automática da libreta de direccións, perfís visibles,  capacidade de crear novos enlaces mediante servizos de presentación e outras maneiras de conexión social en líña. As redes sociais tamén poden crearse en torno ás relacións comerciais.

Para que utilizan os adolescentes as Redes Sociais?

 Encaixan perfectamente coas necesidades dos adolescentes: un espazo propio, de ámbito exclusivo, lonxe das miradas dos pais e educadores. Supón tamén  un exceso de dependencia do outro misturada cunha certa curiosidade malsá e moita perda de tempo. Estas redes veñen a ser o “cuarto virtual”, ese que decoro como eu quero, e ao que invito a quen quero”. É o propio reflexo da vida de cada un. Tés un estado no que escribes o teu estado de ánimo xeral ou o que che pase pola cabeza, eses estados, situados no encabezamento da túa páxina, quedan gardados e calquera que te teña na súa rede como amigo pode velo e comentar nel. Nalgúns tamén tes a posibilidade de pór o teu estado civil na actualidade.Tamén crea absurdad competencias entre amigos por ver que consigue máis visitas e  quén é o máis popular.

Canto tempo malgastamos de media nos foros?

 O máis sorprendente é o tempo que pasa o usuario medio metido nestas redes. Segundo un estudo realizado pola auditora Nielsen, o tempo de uso diario ronda as tres horas. Durante ese longo lapso, que se fai?

 Para algúns, estes foros non son a ocupación exclusiva durante todo ese período. Entre eles o habitual será que, tras unha ollada máis ou menos detida, o tempo dependa das novidades introducidas nos perfís dos amigos desde a última visita-, a rede social que quede conectada mentres que o usuario se dedica a outras cousas co ordenador (navigar, descargar documentos, escoitar música, ver cine, realizar consultas en Internet, redactar traballos da universidade, etc.).

 Sen embargo, outros moitos dedican durante esas tres horas  atención exclusiva a estes foros como Tuenti, Facebook, etc. Primeiro comézase visitando as novidades introducidas nos perfís dos amigos e amigas. Logo aínda que non fose esa a intención inicial é fácil entreterse noutras cousas. A Rede Social reclama a atención do usuario cunha frecuencia moi alta: calquera mensaxe, foto ou vídeo que introduce algún dos amigos presentes na rede supón unha chamada que con frecuencia é atendida cun intercambio de mensaxes, de fotos –que son as estrelas destes foros- ou de vídeos. Cargar fotos e vídeos xa supón un certo tempo…e o reloxo corre.

Como os grupo de amigos na rede son cada vez máis nutridos e é máis fácil que as rutinas de ocupación de tempo sexan moi semellantes, as novas entradas multiplícanse nese tempo, co que volven ás páxinas xa vistas para ver as novidades en perfis visitados recentemente. Deste modo, a dedicación diaria exclusiva elévase ata rozar as tres horas e media. E desde logo é diaria: para a maioría dos usuarios, unha das tarefas cotiás que non poden faltar é a de meterse no Facebook, Tuenti ou outros similares.

Cales son as súas influencias?

Sen dúbida ninguén imaxinou  as repercusións das famosas redes sociais: blogs persoais, My Space, Facebook xa que moitos empresarios reclutan aos seus traballadores a través deste tipo de sitios virtuais, onde se intercambian a miúdo intereses, información sobre proxectos ou creación de subgrupos, ademais é preciso mencionar que estas tecnoloxías están xeralmente ligadas á poboación moza, xa que as persoas de máis idade non mostran interese en relacionarse con este tipo de redes nin aprender sobre navigación e búsqueda de información en internet.

Moitos estudos realízanse en base aos datos obtidos nas redes sociais como por exemplo os estudos de mercado,  por se fora pouco, non hai necesidade de segmentalos porque a maioría  xa conteñen datos como a idade, sexo, intereses e demais. Posiblemente isto orixine certa polémica con respecto ao dereito á intimidade pero nunca ninguén poderá dicir que as redes sociais non están transformando o mundo web.

Algúns exemplos de Redes Sociais.

Estes son algúns exemplos das Redes Sociais máis importantes: Tuenti, Facebook, Hi-5, Badoo, Twitter, MySpace, etc.
 -Facebook é a rede máis utilizada a nivel internacional. Foi creada no ano 2004 por Mark Zuckerberg, estudante da Universidade de Harvard, e aínda que comezou sendo unha Rede Social de estudantes, hoxe é a máis grande Rede Social do mundo con máis de 300 millóns de usuarios.

En 2006, Facebook extendeuse cara a India; e no 2007 integrouse con Youtube; en 2008 lanzou a súa versión en francés, alemán, extendéndose por todo o planeta.

RBC Capital estima que o número de usuarios de Facebook sobrepasará os 500 millóns no ano 2011. Isto significaría que Facebook podería reunir a máis do 10 % dos habitantes da Terra antes de cumprir os dez anos de idade.

Que permite facer Facebook?

·         Amigos. Coñecer xente e facer amigos.

·         Grupos e Páxinas. Compartir gustos  comúns.

·         Publicar mensaxes e comentarios para que os meus amigos e coñecidos os  vexan e comenten.

·         Vídeos. Agregar vídeos.

·         Fotos. Facebook ten más de 5 millóns de fotos engadidas.

·         Regalos. Son iconas cunha mensaxe que se pode dar en privado ou en público.

·         Xogos. Existen diferentes xogos para que os usuarios poidan entreterse con eles.

·         Marketing. Publicar noticias, comunicarse con clientes, gañar prestixio de marca e difundir efectivamente produtos e eventos.

 Os usuarios de Faceboock españois comparten máis a súa situación sentimental que o resto dos españois

Tres de cada catro usuarios de redes sociais en España non toma ningunha precaución cos datos persoais que está a compartir en Facebook. Así o sinala un recente estudo realizado pola empresa secure.me baseado en datos de 75.000 usuarios desta rede social en 11 países europeos. O 33% das mulleres e o 52% dos homes teñen todo o seu perfil público, o que implica que calquera pode consultalo. Do informe despréndese que o 76% dos usuarios españois publican detalles persoais nos seus perfís, xa sexa a cidade na que viven, a ideoloxía política, os membros da súa familia ou o estado sentimental. A compañía sinala que canto máis informacións abertas se compartan, máis vulnerables serán os usuarios ao roubo de datos e a suplantación de identidade.

Por outra parte, o informe sinala que somos máis prudentes á hora de publicar a data de nacemento que o resto de europeos (54% dos usuarios españois fronte ao 78% dos suízos, por exemplo). Non obstante, de todos os usuarios analizados, somos os máis propensos a compartir publicamente a situación sentimental: o 60% dos españois móstrana no seu perfil de Facebook fronte ao 24% dos rusos ou o 39% dos austríacos. Tamén nos situamos á cabeza á hora de publicar spam. En canto a compartir aplicacións malintencionadas na TimeLine, soamente os franceses (cun 36%) superan os usuarios españois (34%).


  Facebock perxudica ás persoas  con baixa autoestima !

 Facebook pode ser un lugar fabuloso para fortalecer as relacións entre persoas. Pero na práctica, os individuos con baixa autoestima compórtanse de xeito contraproducente nesta rede social, bombardeando aos seus contactos con mensaxes negativas sobre as súas vidas e volvéndose cada vez menos amigables para os demais, segundo se desprende dun novo estudo da Universidade de Waterloo (Canadá) publicado na revista Psychological Science.

 Joanne Wood e Amanda Forest, coautoras do estudo, comprobaron que a xente con baixa autoestima se comporta de xeito diferente á hora de expresar as súas emocións caro-a-cara ou en Facebook, e que perciben a rede social como un lugar seguro para evitar situacións sociais violentas ou embarazosas, polo que se comunican máis on-line. Non obstante, a realidade é que os demais "se cansan" das mensaxes negativas, que son emitidos con máis frecuencia por suxeitos que teñen a autoestima minguada. O peor é que "en Facebook non vemos as reaccións dos demais", reflexiona Wood, e os individuos seguen emitindo mensaxes que lles prexudican socialmente.

De ónde ven a expresión "irse polos cerros de Ubeda"?

Úbeda é unha preciosa localidade Patrimonio da Humanidade polaUnesco situada ao norte de Xaén. Nela tivo lugar un dos episodios decisivos da Reconquista e que, á súa vez, formou unha das expresións populares máis coñecidas de España: "irse polos outeiros de Úbeda". Que aconteceu para que se acuñase esta expresión?


Poucos anos despois da importante batalla das Lameiras de Tolosa e tan só a unhas decenas de quilómetros máis ao sur de España, tivo lugar outro enfrontamento en Úbeda entre os cristiáns e os almohades. Exactamente en 1233 loitaron ambos os dous exércitos e, ademais de morrer centos de persoas, tivo lugar un curioso suceso que pasaría á historia en forma de frase popular.
Xusto antes de comezar o combate, un dos altos mandos do reiFernando III, o Santo, Álvar Fáñez, coñecido como "o Mozo" desapareceu sen que ninguén soubese onde fora. Horas máis tarde, unha vez conquistada a cidade e pasado o perigo da loita "o Mozo" reapareceu e ao preguntarlle o rei onde estivera durante a contenda contestou que se perdera nos outeiros de Úbeda.
Non é de estrañar que os cortesáns pensasen que era unha burda mentira para non aceptar a súa covardía ante a cruenta batalla ou unha suposta cita cunha muller nos devanditos outeiros (dependendo da fonte que tome) e que fose tomada ironicamente. De aí que cando alguén intenta escaquear se de algo ou dar rodeos á hora de explicar algún feito se diga a expresión: "estaste a ir polos outeiros de Úbeda".
Sen xustificar a súa covardía cabe dicir que "o Mozo" tiña razóns para perderse polas belas paraxes que rodean Úbeda. Calquera visitante que pase pola zona ademais de poder deleitarse coas súas paisaxes poderá gozar de dúas cidades nomeadas Patrimonio da Humanidade pola Unesco: Baeza e Úbeda.

Mentir non é ciencia

Algúns científicos conseguen o Premio Nobel cás investigación dos subordinados manobras máis daniñas para a ciencia non son as máis evidentes -fraude ou manipulación-, senón as que levan tanto tempo encistadas entre os raios do sistema que se volveron invisibles. Unha delas consiste en ignorar o descubridor para atribuír ao seu xefe o descubrimento. Polo coñecido esta semana, a práctica xa era corrente hai 60 anos, cando se concedeu o Premio Nobel de Medicina ao norteamericano Selman Waksman polo achado da estreptomicina; e seguíao sendo hai uns meses, cando se lle outorgou ao francés Jules Hoffmann polo esclarecemento da inmunidade innata, a clave cara a unha xeración radicalmente nova de medicamentos antimicrobianos. En ambos os dous casos, o traballo e as ideas dos mozos investigadores que deseñaron e executaron os experimentos -Bruno Lemaitre no caso do francés- foron usurpados polos seus xefes, Waksman e Hoffmann, que acabaron recibindo a maior distinción científica por uns avances que nin previran nin axudaron a conquistar; unhas investigacións ás que se opuxeran, e que nin sequera coñeceron ata que chegou a hora de estampar a súa firma no artigo e deixar que o seu nome soara en Estocolmo.

Son habituais e ata esperables as polémicas pola concesión dos Premios Nobel. Resulta dificultoso e, ás veces, imposible reducir a un nome propio os créditos dunha investigación complexa na que interviñeron varios laboratorios, polo xeral competindo entre si. Unha opinión estendida, que se volveu oír estes días en apoio de Hoffmann, sostén que estas retesías non son máis que produto do resentimento dos malos perdedores, e que aventar as na prensa só serve para manchar a imaxe da ciencia ante o público leigo.

Pero estes casos son de natureza distinta ás retesías habituais. Que un xefe usurpe o mérito dun mozo científico do seu propio laboratorio non é unha disputa pola prioridade, senón unha vileza. Tamén é unha mentira, e un tipo de comportamento incompatible coa ética científica e o seu compromiso coa busca da verdade. Premialo cun Nobel xa parece un sarcasmo.Y silencialo é xusto a receita para que se perpetúe, danando non xa a imaxe da ciencia, senón os mesmos principios que a fan avanzar.

Achan os buratos negros máis grandes do universo.

Un equipo de astrónomos estadounidenses achou os maiores buratos negros descubertos ata a data. Trátase de dous "xigantes" cunha masa equivalente a 10.000 soles. E o máis sorprendente é que seguen crecendo.
O equipo que levou a cabo a investigación, publicada na revistaNature, logrou medir as masas destes buratos negros combinando observacións de estrelas de rápido movemento cos telescopios do observatorio Keck (Hawaii) e o observatorio da Universidade de Texas (EUA).
Segundo os astrofísicos, estes buratos negros encóntranse no centro de dúas galaxias a 300 millóns de anos luz da Terra e, a pesar de que xa foran estudados, non se esperaban as dimensións que agora calcularon. Neste sentido, especularon coa posibilidade de que se trate dos restos escuros dalgunhas galaxias moi brillantes e masivas, chamados quásars, que poboaron os inicios do universo. "Estes dous novos mastodónticos buratos negros son similares en masa aos quásars novos, e poden ser o elo perdido entre os quásars e os buratos negros supermasivos que se ven hoxe en día", asegurou Chung-Pei Ma, astrónomo da Universidade de California enBerkeley (EUA) e coautor do traballo.
Os buratos negros son densas concentracións de materia que producen fortes campos gravitatorios dos que nin sequera a luz pode escapar. Mentres que as explosións de estrelas poden deixar atrás un burato negro de masa semellante á da devandita estrela, un burato negro supermasivo crece a partir da fusión con outros buratos negros ou capturando un gran número de estrelas e enormes cantidades de gas.
Ata a data descubríronse 63 buratos negros supermasivos no centro de galaxias próximas. Os astrónomos sospeitan que cada galaxia podería conter un burato negro supermasivo no seu interior.


Os buratos negros xiran cada vez máis rápido


Dous astrónomos británicos chegaron á conclusión de que os grandes buratos negros que ocupan o centro da maioría das galaxias están a xirar agora máis rápido que en ningún outro momento da historia. O achado publícase na revista 'Monthly Notices of the Royal Astronomical Society'.


Existen fortes evidencias científicas de que cada galaxia ten un burato negro no seu centro, con masas que poden alcanzar ata mil millóns de soles, polo que se lles coñece co adxectivo de "supermasivos". Non se poden ver directamente, pero si detectar a súa presenza polo material que xira ao seu arredor formando un disco de acreción antes de desaparecer. Este disco alcanza elevadas temperaturas e emite radiación de raios X que detectan os telescopios espaciais, mentres que as emisións asociadas de raio poden ser detectadas polos telescopios en terra. Ademais, asociados cos buratos negros hai normalmente chorros xemelgos.
Usando datos ópticos, de ondas de raio e de raios X, os astrónomos estimaron a velocidade á que os obxectos xiran, e como evolucionou este movemento ao longo do tempo. E chegaron á conclusión de que, cando o universo tiña a metade do seu tamaño actual, practicamente a totalidade dos buratos negros supermasivos presentaban un número moi baixo de voltas, mentres que hoxe estarían a xirar máis rápido que nunca.




Que me pasaría se caese nun burato negro?



De acordo coa Teoría xeral da relatividade, isto depende do lugar dende onde se observe este acontecemento. Se somos nós os que imos ser engulidos polo burato negro, ao principio só notaremos a ausencia de gravidade. Pero esta irá crecendo cada vez máis rapidamente segundo nos achegamos ao burato.
A situación complícase ao atravesar o horizonte de sucesos ou punto de non retorno. Por exemplo, se os nosos pés están máis preto do burato que a cabeza, notaremos que nos estiramos como unha goma de mascar ata esnaquizarnos. Non obstante, a un observador situado fóra do alcance do burato pareceralle que a nosa velocidade se vai reducindo a medida que nos aproximamos ao horizonte de sucesos e que nunca chegaremos a superalo. Isto é debido ao vertixinoso incremento da velocidade de fuga necesaria para escapar do burato. A luz que emitimos tarda cada vez máis tempo en chegar ao observador, ata o momento no que a velocidade de fuga do burato negro iguala a da luz. Neste preciso instante, a luz queda atrapada no horizonte, e dá a sensación de estar conxelada.

Ademais da Lúa, a Terra tivo "minilúas" xirando arredor

Un equipo de astrónomos da Universidade de Helsinki, o Observatorio de París e a Universidade de Hawái simularon o paso de 10 millóns de asteroides xunto á Terra e chegaron á conclusión de que, grazas á gravidade, debeu atrapar algún pequeno obxecto celeste e que, nalgún momento, ademáis da Lúa, houbo polo menos unha "minilúa" dun metro de diámetro xirando en torno ao noso planeta. Segundo a simulación, os asteroides que a Terra puido capturar non xiraban en círculos, senón seguindo unha complexa traxectoria definida simultaneamente pola gravidade da Terra, a de Lúa e a do Sol. A "minilúa" típica podería ter xirado arredor do planeta azul durante 9 meses, aínda que algunhas poderían ter acompañado a Terra durante décadas.


A simulación puido ser realizada grazas ao uso do superordenador francés Jade. "Nun ordenador persoal normal tardariamos seis anos en facer o mesmo", explicou Jeremie Vaubaillon, coautor do traballo que publica a revista científica Icarus.


"As minilúas son cientificamente moi interesantes", engade o seu compañeiro Robert Jedicke, que considera que unha minilúa podería regresar algún día á Terra achegando aos astrónomos "un modo sinxelo de examinar unha mostra de material que non cambiou moito dende os comezos do sistema solar hai 4.600 millóns de anos"